Reisverslag Italië 2020

Afgelopen mei (2020) stond een reis naar Italië op het programma. Opnamen in dit mooie land laten zich maar moeilijk plannen. In het verleden hebben we wel meegemaakt dat we op elk perron waar we wilden filmen een vergunning nodig hadden (logisch), waar duizenden euro’s voor werd gevraagd (daar hebben we beslist geen budget voor).
Tot we in januari 2020 op de Vakantiebeurs Katia uit de regio Trentino ontmoetten, die zei ons graag te willen helpen. En zo geschiedde. Samen met Alberto van het provinciale Film Committee bereidde ze nauwgezet de nodige vergunningen en andere zaken tot in de puntjes voor. Dat ze vloeiend Italiaans spreken, zal zeker hebben meegeholpen . In mei zou het zo ver zijn, maar corona gooide ook hier roet in het eten. Er restte ons niets anders dan af te wachten. Af en toe een Zoomgesprek om te zien of er al iets viel te plannen… Uiteindelijk waren we begin augustus welkom. Bij het filmen probeerden we aanvankelijk mensen die mondkapjes droegen zoveel mogelijk buiten beeld te houden of op de rug te filmen. (Vanwege de vele herhalingen van Rail Away proberen we de afleveringen zo tijdloos mogelijk te maken en we veronderstelden toen nog dat die mondkapjes al gedateerd zouden zijn op moment van uitzending). Het bleek een onmogelijke opgave trouwens…

Op de derde dag van ons bezoek begeleidt Alberto van de regio Val di Non ons naar het Stelvio National Park. We treffen hem bij het beginpunt van de kabelbaan die ons met een grote gondel (met plaats voor 50 personen) naar een paar duizend meter hoogte zal vervoeren. “Willen jullie een privé-gondel naar boven? Dan kunnen we ‘m halverwege stilzetten, de deuren openen en kan de cameraman naar buiten filmen”. Met een half oog kijken we naar de rij wachtenden. Is het niet een beetje asociaal deze mensen allemaal langer te laten wachten? Alberto heeft al overlegd met de ‘bestuurder’ van de gondel en duwt ons naar binnen.
Halverwege de tocht, we hangen nu op grote hoogte tussen hemel en aarde, grijnst Alberto dat de gondel stilgezet gaat worden. Samen met de bestuurder komt er een speciale sleutel aan te pas om de deuren uit hun veiligheidsblokkade te halen en te openen. Een frisse bries waait naar binnen. De gondel wiebelt behoorlijk heen en weer. Naar beneden durf ik sowieso niet te kijken. De cameraman heeft wel voor hetere vuren gestaan, dus die ziet zijn kans schoon. Zo dicht mogelijk bij de rand filmt hij de indrukwekkende bergtoppen om ons heen. Na een minuut of vijf stil gehangen te hebben, gaan de deuren weer dicht en vervolgen we onze tocht naar boven.

Een paar dagen leidt een andere gids ons langs een aantal kastelen. Normaliter rijdt op deze route in het hoogseizoen ‘Il treno dei castelli’, een toeristentrein die de bezoekers langs een flink aantal kastelen brengt. Dit jaar is die familietrein uitgevallen vanwege corona, maar de kastelen liggen zo dicht langs de treinroute dat we er toch een paar willen filmen. Tegelijkertijd hebben we een pittig draaiboek, waarbij we per dag een flink aantal passerende treinen moeten filmen. We besluiten te vragen of we een kasteel of wat kunnen skippen. De gids kijkt teleurgesteld. “Maar kasteel Valer moet je echt gezien hebben!” We onderhandelen wat en besluiten eerst een flink aantal treinen te filmen en aan het begin van de avond nog naar kasteel Valer te gaan. En dan blijkt dat het maar goed is dat de gids zo aangedrongen heeft, want deze unieke plek hadden we achteraf niet graag willen missen! Het kasteel wordt nog steeds bewoond door een excentrieke tachtigjarige graaf, die omringd is door een enorme collectie middeleeuwse kunst en antiek. Hij nodigt ons binnen in zijn privé-vertrekken en leidt ons langs de mooiste kunstschatten. Onze mond valt open. En het is mooie is, vanaf het hooggelegen balkon zien we in de verte de trein rijden!