‘Een vrachtwagen was over haar heengereden’

Jealinde zit nog maar enkele weken op het voortgezet onderwijs als zij al fietsend wordt aangereden door een vrachtwagen. “Ze vertrok ’s morgens om tien voor half negen en niet lang daarna ging de telefoon. Jealinde kwam zelf even aan de telefoon, maar werd meteen overgenomen door een man die zich over haar had ontfermd. Hij vertelde dat Jealinde door een vrachtwagen was aangereden en zeer ernstig gewond was.”

Zo snel mogelijk rijdt Emmely naar de locatie van het ongeluk. “Toen ik daar aankwam zag ik meteen dat het niet goed was. De vrachtwagen was over haar lichaam heengereden; haar bekken was verbrijzeld en haar knie en schouder waren gebroken. Door de druk van de wielen was haar lichaam bij haar lies opengebarsten, waardoor zij ernstige verwondingen tot haar rug had. Er lag ontzettend veel bloed op straat. Ter plaatse waren twee ambulances en een traumahelikopter.”

Ernstig gewond

“De trauma-arts vertelde ons dat ze hoogstwaarschijnlijk nog maar vijf à tien minuten te leven had; ze had ernstige inwendige bloedingen en leed ondraaglijke pijn.” Emmely legt het hoofd van haar dochter op haar schoot en bidt samen met haar om een wonder. “Ik smeekte God haar niet van ons weg te nemen. Vervolgens vroeg ik de arts of hij haar iets kon geven voor de pijn.” Jealinde wordt onder narcose gebracht en krijgt op straat een bloedtransfusie en een tube ingebracht.

Verslagen ziet Emmely haar dochter in de traumahelikopter richting Rotterdam vertrekken en heeft geen idee of ze haar ooit nog levend zal terugzien. “Ik wilde haar geen seconde uit het oog verliezen en er voor haar zijn, maar ons werd gezegd dat ze meteen na aankomst geopereerd zou worden en dat het uren zou duren voordat we bij haar zouden mogen. We kregen het advies thuis een koffer kleren in te pakken en opvang voor onze andere kinderen te regelen, voordat we naar het ziekenhuis zouden gaan; als ze het zou overleven, zouden we voorlopig het ziekenhuis niet meer uitkomen.”

Het wordt nooit meer wat het was

“We konden niets anders dan bidden. De dominee kwam meteen naar ons toe en bad ook met ons. We gingen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, bang voor wat we zouden aantreffen. Daar aangekomen was het eerste wat een arts tegen ons zei: ‘Onthoud één ding; het wordt nooit meer wat het was!’” Pas later zou blijken hoe waar deze uitspraak is. “We hebben uren in onzekerheid doorgebracht, niet wetende hoe de operatie verliep en of ze nog leefde. Pas ’s avonds kwam een arts ons vertellen dat de operatie was geslaagd, maar dat haar verwondingen zo ernstig waren dat het niet zeker was of ze het zou halen. Haar bekken was vastgezet met schroeven, waardoor er een hele stellage om haar heen was gebouwd. Ook lag ze aan allerlei slangen, heel beangstigend.”

Een week lang wordt Jealinde in slaap gehouden en wisselen Emmely en haar man elkaar bij toerbeurt af, zodat zij niet alleen hoefde te zijn. “Ik heb tegen haar gepraat en voor haar gebeden, hopend op een wonder. God voelde zo dichtbij. Dat ze dit heeft overleefd, zien wij als een wonder; ze was er zo ernstig aan toe.” De nacht daarop raakt Jealinde bijna een been kwijt, als blijkt dat er geen bloedtoevoer naar haar been is. “Ze moest meteen worden geopereerd. Later die week volgde er nóg een operatie. In totaal kreeg zij elf zakken bloed, zoveel bloed is zij verloren.”

Contact

“Ondanks dat Jealinde in coma was, merkte ik veel onrust bij haar. Ze probeerde telkens de beademing eruit te trekken. Ik was dag en nacht bezig dit te voorkomen. Na een paar dagen was ik zo moe, dat ik vroeg of de beademing eraf mocht.”

Het is de vraag of zij zelfstandig zal gaan ademen, maar een week na het ongeluk besluit de arts de tube toch te verwijderen. “Ze werd meteen wakker en het eerste wat ze zei was: ‘Papa, waarom die vrachtwagen?’” Na een week is Jealinde stabiel, maar het is nog onduidelijk of zij ooit weer kan lopen.

Het waren zware tijden

Omdat Jealinde’s lies tot haar rug openligt, wordt zij enkele weken later opnieuw geopereerd. Ditmaal om een stuk huid en spier uit het been te verwijderen en in haar lies te plaatsen. Spannende uren volgen, want na tweeënzestig uur zal pas duidelijk worden of haar huid en bloedvaten het overpakken. “Na deze operatie moest ze zes weken in de kikkerhouding liggen. Het waren zware, onzekere tijden. Toch zagen we haar stapje voor stapje vooruitgaan.”

Jealinde wordt overgeplaatst naar een revalidatiecentrum, maar na een week krijgt zij last van ondraaglijke buikpijn. “Haar darmen waren zo verkleefd dat zij meteen geopereerd moest worden. Na de operatie was de pijn zo mogelijk nog erger dan voor de operatie. Het was afschuwelijk om aan te moeten zien; ze leed vreselijk, ondanks de maximale dosering pijnstilling.” Ze krijgt een infectie in haar buik en hoge koorts. Met een drain wordt een liter pus uit haar buik gehaald.

Ronald McDonald Huis

Samen met haar man en jongste zoon verblijft Emmely vijftien weken in het Ronald McDonald Huis. “De andere kinderen logeerden bij hun opa's en oma's en kwamen in het weekend naar ons toe. We zijn zo dankbaar dat deze mogelijkheid er was. Jealinde had last van hevige nachtmerries waarin ze het ongeluk herbeleefde. We waren dus blij dat ze nooit alleen hoefde te zijn.

In het Ronald McDonald Huis hing een hele fijne sfeer en we bouwden een band op met andere ouders; we zaten allemaal in dezelfde situatie. Ondanks de heftige periode, kijken we met een warm hart terug op de periode in het Ronald McDonald Huis.”

Jealinde herstelt boven verwachting en mag soms in een rolstoel naar het Ronald McDonald Huis. “Oud en Nieuw hebben we daar als gezin kunnen vieren. Ik heb samen met Jealinde een slagroomtaart gebakken, een herinnering waar ik met een glimlach aan terugdenk. We hebben veel zorgen gehad en Jealinde heeft ontzettend veel pijn geleden. Het moment dat zij na een strijd van drie maanden rechtop achter haar rollator stond was dan ook een moment om nooit meer te vergeten, zo bijzonder.”

Ik probeer niet overbezorgd te zijn

Inmiddels kan Jealinde weer lopen en fietsen. Psychisch heeft zij het nog zwaar; ze heeft zoveel meegemaakt dat ze PTSS heeft en EMDR krijgt. “Ze is nooit meer de Jealinde van voor het ongeluk geworden. Ons gezin is nooit meer geworden wat het was. Dit is een tijd die we nooit meer zullen vergeten. Ondanks de vele zorgen, kijken we toch met dankbaarheid terug op deze periode; God voelde zo dichtbij. Er zijn zoveel gebeden verhoord. Het heeft ons stilgezet en we hebben leren inzien dat God altijd voor ons zorgt.”

Dagelijks speelt het ongeluk nog door Emmely's hoofd. “Ik kan er inmiddels over praten, maar dat is lange tijd moeilijk geweest. Het is een moeilijk deel van ons leven. Ik probeer niet overbezorgd te zijn naar de kinderen toe, maar dat blijft een worsteling; het leven is niet meer zo vanzelfsprekend. We hebben geleerd van de kleine dingen te genieten en zijn elke avond dankbaar dat we met ons hele gezin rond de mogen tafel zitten.”