Je kinderen níét corrigeren in een (alternatieve) vastenweek: hoe bevalt dat?

Was het een vlaag van zaagselverbijstering? Tijdens een brainstorm voor Visie over de vastentijd bekende ik dat ik het vaak hondsmoeilijk vind om onze kinderen (“waar nodig”) níét continu te corrigeren. Nou, dat moest ik volgens mijn collega’s dan maar eens “een weekje uitproberen”.

Ik heb het geweten.

Wat is gelukt?

Eh, weinig. Het zit – bijvoorbeeld – zó in mijn systeem om “Ssssst!” te sissen als de kinderen weer eens op scheepshoorn-niveau met mij of onderling menen te moeten communiceren. Of er iets van te zeggen als ze wéér te lang douchen, hun schermtijd schromelijk overschrijden, of diagonaal (of bijna ondersteboven) aan tafel ‘zitten’, of elkaar eindeloos vliegen afvangen.

Wat heeft het opgeleverd?

Eerlijk antwoord? Een hoop frustratie. Op mijn tong bijten bleek ook bijzonder pijnlijk. Die paar keer dat het me zowaar lukte om de kinderen niet te corrigeren, vrat ik mezelf alsnog op (nota bene als niet-kannibaal). Tegenover elke correctie moeten minimaal vier positieve opmerkingen staan, leerde ik van mijn onvolprezen vrouw. Er is op dit (pijn)punt werk aan de winkel.

Wat heb je gemist?

Begrip van mijn kinderen. Voor het mijns inziens onweerlegbare feit dat ik hen nu eenmaal vaak moet corrigeren op die lange weg naar volwassenheid. Al moet ik toegeven dat ik omgekeerd – volkomen terecht – vaak door hen tot de orde moet worden geroepen (zoals: “U praat anders zelf óók veel te hard, hóór!”).

PS Om niet in mineur te eindigen: op een rustige zaterdag dat het me wél lukte urenlang vrijwel geen ‘correctionele’ opmerkingen te maken, kwam onze jongste dochter (7) naar me toe. “Papa,” zei ze, “dank u dat u al de hele dag aardig doet. Daar ga ik de hele dag nog van genieten.” Mijn vaderhart zwol op van trots. Tijdelijk, maar toch.