'Een zwan­ger­schaps­buik? Daar kun je wat aan laten doen hoor'

Het is de hoogste tijd voor een bezoekje aan de tweedehandskledingwinkel. Veel keus is er niet vandaag, maar ik weet een broek in mijn maat te vinden. Ik krijg de rits met enige moeite dicht, en loop het pashokje uit om in de spiegel te kijken.

“Kunt u mij helpen?” vraag ik aan de verkoopster, een oudere vrouw. “Zit deze broek niet te strak?” Ik knijp in de huidrol die boven de broekband uitpuilt. Op zo’n moment hoop je dat je te horen krijgt: “Welnee, precies je maat. Die loopt nog uit, dus je moet geen grotere hebben.”

De vrouw glimlacht naar me. “Zwangerschapsbuik.”
“Dat kan kloppen,” zeg ik, “ik heb een drieling gehad.”

“Een DRIELING!?” Ze lijkt geschokt.
“Maar dat is al enige tijd geleden. Ik ben 60. Ik ben bang dat deze buik niet meer overgaat.”
“60? O, dat had ik niet gedacht. U ziet er veel jonger uit.”

Een andere dame op leeftijd komt naar ons toe. “Daar kun je wat aan laten doen hoor”, zegt ze. “Mijn vriendin heeft een tweeling gehad, en die had dat ook, en die is toen naar zo’n kliniek gegaan, en dan snijden ze dat weg.”
“O ja, goed idee”, zeg ik. “Maar dat is nu misschien een beetje kort dag, want we gaan zaterdag op vakantie.”

Ja, dat begrijpen de dames. “Anders gaat u even zitten op die stoel daar. Kijken hoe dat voelt.”

Ik ga zitten op de stoel naast de spiegel. De knoop drukt in mijn middel. Terwijl de verkoopster een klant aan de kassa helpt, glip ik het pashokje weer in. Ik trek de broek uit, doe mijn eigen kleren weer aan, constateer dat ze eigenlijk verbazingwekkend oké zitten, pak mijn jas, en loop onopvallend de winkel weer uit. Met mijn zwangerschapsbuik.