‘Eigenlijk ben ik blij met het ongeluk’

“Wat er precies is gebeurd weten we niet, ik weet er niks meer van. Ik was al een tijdje heel erg moe, wilde dingen te perfect doen. Ik stapte op de fiets om uitnodigingen voor een pinksterdienst rond te brengen. Tijdens die fietstocht heb ik toen wat zitten suffen, dat denk ik tenminste. Het lijkt wel of ik gewoon ben gestopt met trappen en zo ineens ben omgevallen. Met m’n hoofd op het asfalt.

Mijn eerste bewuste gedachte nadat ik wakker werd in het ziekenhuis was: ik ben gespaard. God heeft nog een doel met mijn leven. Na een paar weken zou ik wel weer de oude zijn, dacht ik. Toen ik echter thuiskwam was het toch even anders. Ik liep naar de keuken om een kopje in de vaatwasser te zetten, maar dat lukte me niet eens, zo moe was ik.

Grindtegel op m'n hoofd

Ik kan nergens meer heen waar te veel mensen zijn. Winkels zijn te druk, verjaardagen van vrienden en familie ook. Ik ben eigenlijk het liefst in m’n eentje thuis. Ik wilde wel naar de kerk blijven gaan, dus daar heb ik oordoppen voor. Het geluid van het orgel is anders echt te veel voor me. Als ik te lang doorga en oververmoeid raak, vallen m’n ogen dicht, ik krijg vreselijke druk op m’n hoofd, alsof er een grindtegel op ligt. Ik sta weleens ergens tegenaan te schoppen van vermoeidheid. Zo overprikkeld ben ik dan.

Ik moest een jaar lang twee keer in de week naar een revalidatiecentrum in Dordrecht. Mijn man werkt nog, dus die kon me niet brengen. Gelukkig waren er vriendinnen en kennissen die me wilden helpen, dus ik had een jaar lang een groep van tien mensen die mij konden brengen. Zo wonderlijk dat ik die groep had, echt heel bijzonder! Met een aantal ga ik nog steeds wel eens koffiedrinken of afspreken. Dat is wel fijn; dat er iets moois uit het ongeluk is voortgekomen.

Door een aantal therapieën ben ik wel vooruitgegaan, maar om één ding kan ik nog steeds verdrietig worden. Ik heb vier schatten van kleinkinderen, maar ik kan weinig met ze doen. Ze komen wel regelmatig langs, maar het is elke keer maar kort. Ik had het me altijd heel anders voorgesteld, maar het gaat gewoonweg niet. Ze vragen ook wel eens: ‘Oma, waarom ben je dan zo moe?’. Dus ik probeer wel zo normaal mogelijk te doen, maar dan heb ik daarna een paar dagen nodig om uit te rusten.

Niet op eigen kracht

Het klinkt zo gek, maar eigenlijk ben ik ‘blij’ met het ongeluk. God heeft mij zoveel moois laten zien en ik heb veel van Hem geleerd. Voor het ongeluk was ik eigenlijk te druk, maar nu is het mooiste moment van de dag de tijd dat ik de Bijbel lees. Ik heb van Hem de tijd gekregen om met Hem bezig te gaan. Ook al overkomt je zoiets, het is niet het einde van je leven. Je kan nog zover komen met Gods hulp. Je kan nog van zoveel nut zijn. Ik kan het ook niet op eigen kracht, Hij is er om me te helpen.”

Als je nog vragen hebt voor Marjan, dan kan je mailen naar eva@eo.nl.

Arda werd geschept door een tractor en kon niet meer ruiken en proeven. Lees hier haar verhaal.