'Eindelijk weg'

Met onze band Trinity doen we elk jaar een retraite met Don Leo, m’n pa. Drie dagen en twee nachten trekken we ons terug in een klooster. WEG. Onze gesprekstof is het boek Eindelijk Thuis van Henri Nouwen. Over dat mooie schilderij van Rembrandt. Een oude, bijna blinde vader omhelst in een zegenend gebaar de jongste zoon uit de gelijkenis. En aan de zijlijn staat een statige oudste broer oordelend toe te kijken.

In wiens schoenen sta ik, is de vraag. Als middelste broer pas ik beide schoenen wel. Weglopen van huis vind ik verleidelijk. Ik merk dat ik geneigd ben m’n heil ergens anders te zoeken dan bij de Vader. Of dat ik wel bij Hem ben, maar eigenlijk vol wrok, oordeel en jaloezie zit.

Dit jaar reizen we de monniken van Nieuw Sion achterna naar hun nieuwe plek op Schiermonnikoog. Het was nog best spannend of ik kon gaan. Twee van de vier kids waren ziek (ja, echt, alweer!!) en als ik wegga, kan Linda geen kant op. En dat in een tijd waarin we sowieso allebei zo veel thuis en binnen zitten dat we zelfs over sloffen en vaatwassers ruzie krijgen. Winter in Holland in coronatijd met een baby die elke vier uur aan de borst moet, voelde als een driedubbele lockdown.

“Ik heb dit uitstapje nodig om weer te kunnen schrijven en van alles te maken,” verdedig ik dit richting Linda vast bij voorbaat. “En we gaan echt mee in het dagritme van de monniken.” Linda lacht: “Vet zwaar hoor! Ga alsjeblieft ook een beetje genieten en bijslapen.”

• Lees ook: 'Op het sterfbed zijn alle bezittingen irrelevant'

Eenmaal bij de monniken zitten we al snel vrolijk aan het kloosterbier. Ik app, in een poging te bewijzen dat ik heel serieus bezig ben, een fotootje naar Linda van het gebedenrooster. Linda appt terug: “Het lijkt wel een borstvoedingsschema.” “Da’s een goeie,” app ik terug: “Wij gaan nu lezen in Eindelijk Thuis.” Linda: “Eindelijk weg, bedoel je. De enige die die titel echt heeft doorleefd, ben ik als jij weer thuiskomt :-)”