Filmrecensie: Lykke-Per

Het verhaal, dat Pontoppidan deels baseerde op eigen ervaringen, draait om de briljante maar trotse en koppige Per, die aan het einde van de 19e eeuw opgroeit op het Deense platteland, als zoon van een strenge dominee. Wanneer hij het geloof afzweert en naar Kopenhagen trekt om ingenieur te worden, wordt hij min of meer door zijn familie verstoten. Al snel gaat het Per voor de wind: hij vindt investeerders voor een ambitieus project, en verlooft zich met een mooie vrouw uit een welgesteld joods milieu. Maar zijn jeugdtrauma’s en moeilijke karakter staan hem telkens in de weg.

De Deense regisseur Bille August, die in Hollywood drama’s als The House of the Spirits en Les Misérables maakte, bewerkte Lykke-Per tot een bijna drie uur durende Netflix-film. Een royale speelduur, maar eigenlijk nog te kort: het omvangrijke verhaal wordt hier en daar wel erg gehaast verteld, wat zich vooral wreekt in het slot. (In Denemarken verscheen de film als een verlengde, vierdelige miniserie op televisie; die vorm werkt allicht beter.)

Evengoed is de film zeker het bekijken waard. De verschillende 19e-eeuwse milieus worden overtuigend tot leven gewekt, en gekwelde antiheld Per is een intrigerend personage. Het verhaal staat duidelijk in de naturalistische traditie van die tijd, met allerlei ernstige, existentiële vragen als rode draad: wat is echt geluk? Bestaan toeval en vrije wil, of ligt alles van tevoren al vast? Hoewel Per niets meer met het geloof uit zijn jeugd te maken wil hebben, blijft dat hem bijvoorbeeld constant achtervolgen.

Geen lichte kost kortom. Wel interessant en op z’n tijd meeslepend.