Het goede leven volgens Tijs van den Brink: 'Voor wie zou ik me nog uitsloven?'

Op een oude fiets moet je het leren, zeggen ze, maar niet voor Tijs. Hij verschijnt aan de oevers van de Eem met een fonkelnieuw exemplaar. Een racefiets met dikke banden om ook over bospaadjes te kunnen crossen. In coronatijd zwierf Tijs hier, in de groene polder tussen Amersfoort en Baarn, eindeloos door de velden. Wandelend of fietsend. “De vogelboulevard, even verderop, is een juweeltje van een gebied.”

Zoals Tijs een van de gezichten van de EO is, zo is de grutto dat van de Nederlandse vogelpopulatie. Die heeft hier z’n speeltuin. Alleen gaat het met de grutto niet zo goed – in tegenstelling tot Tijs.

Serieus chagrijnig

Wie denkt dat deze vitale vijftiger er vandaag al kilometers op heeft zitten, komt bedrogen uit. Amper honderd meter verderop staat zijn auto, waaruit hij speciaal voor de foto z’n fiets heeft getild. Alleen voor het plaatje, dat fietsen dus? “Nee joh, ik word serieus chagrijnig als ik er een week niet aan toekom.”

Het eerlijke verhaal is: zijn fiets stond nog bij de fietsenmaker, die er veel langer over deed dan verwacht. “Ik kom er net vandaan. Hierheen fietsen zat er gewoon niet meer in.” Voordeel: Tijs staat lekker onbezweet op de foto. Maar trouwens, het hoeft allemaal niet meer zo fanatiek voor hem. “Ik ben de 50 gepasseerd, hè. Beter word ik niet meer. Dus voor wie zou ik me nog uitsloven?”

• Jurjen ten Brinke: 'Als je moet bijkomen van je werk, is er iets mis'

  Jurjen ten Brinke: 'Als je moet bijkomen van je werk, is er iets mis'

Appelgebak

Ook daar past die nieuwe fiets prima bij. Dikkere banden, lagere snelheid; dikke prima. Al vindt Tijs het wel lastig dat hij ouder wordt. Zijn belangrijkste doel? “Ik wil niet zo’n 50-plusser worden met een te dik buikje.” Daarom trakteert hij zichzelf alleen op appelgebak tijdens een rondje van meer dan vijftig kilometer. Vandaag dus zeker geen taart voor Tijs.

Tekst: Maarten Nota