Het goede leven volgens Jurjen ten Brinke

Midden in de Amsterdamse hectiek ligt het Mandelahuisje, als een verborgen oase aan het IJ. Aan de overkant lonkt het Centraal Station, maar hier verstomt de stadse ruis. Jurjen komt er graag. Het terras voelt als een oude hippiekolonie, met vlaggetjes, kunst en uitzicht over het water. Hier viert hij het goede leven. Nooit alleen, want daar is hij veel te sociaal voor. “Het liefst kom ik hier met mijn vrouw, of ga ik met een jonge gast uit de kerk sparren met een biertje. Heerlijk, van die jongens met honger naar God.”

Jurjen woont met zijn gezin in een woongroep op vijf minuten lopen. Mandela is de naamgever van het terras met bijbehorende herberg en vergaderruimte. “Mandela beschouw ik als een lichtend voorbeeld. Een verbinder. Ik mag me natuurlijk never nooit niet met hem vergelijken, maar ik kies ook nooit de makkelijke weg”, zegt hij, doelend op zijn werk naast zijn EO-baan. Hij is verbinder van witte en zwarte kerken in Amsterdam-Noord. “Het koninkrijk van God bepaalt mijn agenda, niet ikzelf.”

• Het goede leven volgens Margje Fikse

  Het goede leven volgens Margje Fikse

Hij snapt weinig van mensen die zuchtend de zomervakantie in strompelen. “Als je moet bijkomen van je werk, is er iets mis. Dan heb je verkeerd werk. Of heb ik te makkelijk praten?” Zelf leeft hij juist op van z’n werk. “Gelukkig ligt mijn tempo in de zomer een stuk lager, met ruimte voor vrienden, gezin, een goed glas wijn of een wandeling.”

Jurjen is liever actief in de bergen dan dat hij op een strandbedje ligt. “Ook als ik vrij ben, wil ik m’n tijd goed besteden. Het leven is geen lolletje, hè. Ik ben hier met een doel.” Dat klinkt wel heel serieus. “Maar ik ben ook een heel serieuze jongen!” Een schaterlach galmt over het IJ. Jurjen beent terug naar huis. Hij had drie minuten geleden al een belafspraak.

Tekst: Maarten Nota