Filmrecensie 'Muidhond': begrip voor een pedoseksueel?

Denk aan het oorlogsdrama Der Untergang (2004), waarin Adolf Hitler nu eens niet alleen razend en tierend maar ook charmant en zelfs huilend in beeld komt. En recent rees de vraag weer rond de kaskraker Joker, waarin een labiele man met bruut geweld wraak neemt op de maatschappij die hem heeft uitgekotst. Is het niet link om begrip te vragen voor zo iemand, zo vroegen veel critici zich af, worden zijn daden daarmee niet vergoelijkt?

Buurmeisje

Ook het nieuwe Vlaamse drama Muidhond zal geheid zulk ongemak oproepen. In deze verfilming van de gelijknamige roman van de Nederlandse schrijfster Inge Schilperoord staat een pedofiel centraal. Deze Jonathan, een schuwe twintiger, heeft even vastgezeten op verdenking van kindermisbruik, maar is al snel weer vrijgelaten wegens een gebrek aan bewijs – maar niet voordat hij door celgenoten in elkaar is geslagen. Eenmaal thuis bij zijn moeder, in een deprimerend appartementje aan de kust, doet Jonathan zijn best zijn leven op de rit te krijgen, maar dat wordt ernstig bemoeilijkt door een buurmeisje (10) dat steeds contact met hem zoekt.

• Lees ook: 'Marriage story': scheidingsdrama vol venijn én tederheid

Verlangende blikken

Regisseur Patrice Toye maakt het je als kijker niet makkelijk, door Jonathan constant dicht op de huid te zitten. Daarmee dwingt ze je met hem mee te leven, ook wanneer hij met verlangende blikken naar zijn buurmeisje loert. Maar op deze manier maken we ook Jonathans worsteling van dichtbij mee; hij wil van zijn gevoelens af, zijn leven beteren, maar weet niet hoe.

Muidhond is een ingetogen en wat trage film, die vanwege de precaire thematiek toch tot het einde toe blijft boeien. Regisseur Toye vertelt onverschrokken, maar ook met veel tact en mededogen. Oplossingen biedt ze niet, behalve de suggestie dat empathie altijd een goed begin is.

Bekijk de trailer van ‘Muidhond’