Tiffany raakte drie kinderen kwijt aan jeugdzorg

Tiffany groeit op in Suriname, maar verhuist met haar moeder naar Nederland. Hun band is sterk, tot er een nieuwe man in het gezin komt. De sfeer verandert. Tiffany voelt zich buitengesloten, ongezien. Ze raakt steeds verder verwijderd van haar moeder, zoekt liefde en bevestiging buiten de deur. In vriendschappen, in een relatie, in middelen. En dan volgt een zwangerschap. En daarna nog een. “Ik hield zielsveel van mijn kinderen,” vertelt ze, “maar ik had zelf nauwelijks houvast.”

Alles was weg

De spanningen thuis nemen toe, de relatie met haar vriend escaleert en uiteindelijk grijpt jeugdzorg in. Eerst haar zoontje, later haar tweede kind. Ze worden allebei uit huis geplaatst. Maar het dieptepunt komt als haar dochtertje, nog maar enkele uren oud, direct vanuit het ziekenhuis wordt meegenomen. “Ze kwam aan mijn bed staan en zei: gefeliciteerd, maar we nemen je baby mee.” Tiffany breekt. “Vanaf dat moment voelde ik me niet meer levend. Alles was weg.”

Zonder kinderen, zonder thuis, zwerft Tiffany over straat. De pijn en machteloosheid drijven Tiffany steeds verder de afgrond in. Ze belandt op straat, grijpt naar drank en drugs, en ziet geen toekomst meer voor zichzelf. Maar dan komt er een onverwachte wending: een plek in een opvang van een christelijke organisatie. Is dit het moment waarop alles keert?