Filmrecensie: 'The Little Mermaid'

Wat was het probleem? Voor zeemeermin Ariel was geen melkwit meisje met felrood haar gecast, maar een Afro-Amerikaanse actrice. Onnodig woke, vonden de klagers, die uiteraard ook weer furieuze tegenreacties opriepen.

Nu zijn zeemeerminnen sprookjesfiguren, die dus in principe elke kleur van de regenboog kunnen hebben, maar met redelijke argumenten kom je in dit soort discussies helaas niet ver. Inmiddels draait de film in de bioscoop en kan er gelukkig op worden gewezen dat hoofdrolspeelster Halle Bailey gewoon een erg charmante Ariel is, met een dijk van een stem – als je tenminste houdt van de dik aangezette musicalzang waar Disney patent op heeft. Want subtiel is deze productie zeker niet.

Nog even het verhaal, voor wie de originele tekenfilm uit 1989 heeft gemist – die weer gebaseerd was op een sprookje van Hans Christian Andersen. Ariel mag van haar vader geen contact hebben met mensen, maar redt op een dag een prins uit het water, op wie ze prompt verliefd wordt. Met behulp van een snode zeeheks verruilt ze haar staart voor een stel benen, met dramatische gevolgen uiteraard.

Zoals geldt voor bijna alle Disney-remakes van de laatste jaren, is de originele film trouw gekopieerd, waar nodig aangepast aan de tijdgeest, en in dit geval ook flink verlengd, inclusief nieuwe musicalnummers die dus erg uitbundig zijn. Op de beste momenten is de film één groot, vrolijk, multicultureel campfestijn. Toch spat de lol er vaak net niet voldoende van af. Vooral de humor komt matig uit de verf. Het is al vaker gebleken: in getekende vorm zijn pratende dieren al snel komisch, in semi-realistische vorm eerder licht bevreemdend.

Al met al aardig popcornvermaak weer, maar ook een beetje lopendebandwerk. Misschien moeten al die klagende socialmediagebruikers Disney dáár eens op aanspreken.