Frida vond God weer terug dankzij een knuffel

Frida: “Ik was altijd gedisciplineerd met Bijbellezen en bidden. Ik leidde gebedsgroepen en deed veel vrijwilligerswerk. Maar op een gegeven moment kwam er een kentering. Ik las minder uit de bijbel en nam minder de tijd om te bidden. Toen mijn kinderen alle vier naar school gingen, heb ik ervoor gekozen om weer aan het werk te gaan. Ik vind mijn werk leuk en ik was eraan toe om weer te werken. Maar ondertussen knaagde er ook iets. 

Missie tijdens Eva’s Vriendinnenweekend

Ik moest een nieuwe balans vinden en Gods plek in mijn leven leek kleiner te worden. We gingen nog steeds naar de kerk en we baden nog steeds voor het eten, maar ik voelde God niet meer zo dichtbij zoals ik Hem vroeger wel voelde. Ik nam me voor me tijdens het Vriendinnenweekend te bezinnen op mijn relatie met God.

Ik voelde God niet meer zo dichtbij, zoals ik Hem vroeger wel voelde

Ondertussen waren er ook zorgen. Mijn moeder had de ziekte van Parkinson, en overleed in augustus 2019 vrij onverwachts aan een longontsteking. Na het verlies van mijn moeder, kon mijn vader niet meer voor zichzelf zorgen. Hij is dementerend. Mijn broer, mijn zussen en ik waren mantelzorgers voor hem, maar uiteindelijk moest hij toch opgenomen worden in het verpleeghuis. 

Veel spanning in het lichaam

De vrijdag waarop ik naar het Vriendinnenweekend ging, heb ik mijn vader samen met een andere zus naar het verpleeghuis gebracht. Hij wilde niet en was boos dat hij daar opgenomen werd. Het was heel moeilijk om hem daar achter te moeten laten. Daarnaast is ook het leegruimen van het appartement van mijn ouders moeilijk. Er is veel overleg met de familie over alles wat er geregeld moet worden. Dit zorgde voor spanning in mijn lichaam.

Toespraak Wim Grandia

Met hoofdpijn ging ik naar het Vriendinnenweekend en ik kon geen rust vinden. Tijdens de theatervoorstelling kon ik mij niet concentreren. Na de pauze ging ik moe naar bed, want, zo dacht ik: ‘Ik moet nog het hele weekend.’ Zaterdagochtend gingen we naar de samenkomst waar Wim Grandia sprak. 

Gebed

Na Wims overdenking was er gelegenheid om te bidden. Het leek mij wel fijn, maar ik wist niet wat ik precies zocht en nodig had. Ik bleef op mijn stoel zitten en sloot mijn ogen. Half biddend, half dubbend over wat ik nou precies wilde. ‘Eigenlijk zou ik een knuffel van God willen,’ flitste het door me heen.

Vanuit mijn tenen kwam er een stortvloed aan tranen

Terwijl ik daar zat met mijn ogen dicht, tikte een onbekende vrouw me aan. Ze zei: ‘God zegt tegen mij dat ik jou van Hem een knuffel moet geven.’ Ik vloog overeind en vroeg: ‘Echt?’ De vrouw antwoordde: ‘Ja, echt.’ Die knuffel kwam binnen. Ik heb zo hard gehuild. Dat is bijzonder, want ik huil gewoonlijk niet gemakkelijk. Vanuit mijn tenen kwam een stortvloed aan tranen. 

Alsof er een sluier was opgetrokken

Gods knuffel was een ontlading die voelde als thuiskomen. Alsof de weg naar God weer vrij was. Ik vind dat zo’n genade van Hem. Zo liefdevol en teder. Na dit moment heb ik alles tijdens het weekend goed kunnen beleven en meemaken. Alsof er een sluier was opgetrokken. Ik heb God aanbeden tijdens het zingen, terwijl me dat al een tijdje niet meer lukte. Afgelopen dagen geniet ik nog steeds van die verbinding met God.’’

Meer vieren van 25-jaar Eva: Theanne leerde haar man kennen doordat ze hem interviewde voor Eva