Ga dan

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

PopUpGedachte dinsdag 2 april 2019 – Ga dan

Er is één duidelijke overeenkomst tussen dit boerenland en de stenen omgeving van de stad: de vogels. Een soort continuïteit waar ik wel gelukkig van wordt. Daar woont de wereld op een kluitje, hier in het retraite- en studieoord l’Abri is oneindig veel ruimte. Zo voelt het. Toch is het niet eens veel stiller, kwetteren er dezelfde vogels en begint er straks de dag. De wereld is niet zo anders op andere plekken. Overal mensen die een poging doen hun leven te leven. Zich daar gelukkig of geremd in voelen, gedreven of gesloopt. En aan het begin van deze dag tussen fruitbomen en vogelgekwetter, lees ik de oude teksten van de dag. Bijbelteksten, bedoeld ooit om iets nieuws in mensen wakker te schudden en ik ben benieuwd wat het mij vanochtend doet. Welke overweging er uit de vingers rolt als ik gewoon begin te schrijven en te delen.

Dit staat er: Nu was daar in Betesda een man die al achtendertig jaar lang gebrek­kig was. Jezus zag hem liggen en omdat Hij wist dat hij reeds lang zo lag, zei Hij tot hem: ‘Wil je gezond worden?’ De zieke gaf Hem ten antwoord: ‘Heer, ik heb niemand om mij, wanneer het water bewogen wordt, in het bad te brengen en terwijl ik ga, daalt een ander voor mij er in af.’ Daarop zei Jezus hem: ‘Sta op, neem je bed op en loop.’ Op slag werd de man gezond. Hij nam zijn bed op en liep.

Goeie tekst toch, hè? Sta op, neem je bed op en loop. Sowieso fijn om de dag mee te beginnen. Sta op, ga dan. Je mag je bed meenemen, hoeft niet per se. Gaan. Laat de omweg naar dat bewogen water maar zitten, ik ga je er ook niet in helpen, ik ga geen hulptroepen inschakelen of even iedereen tot de orde roepen dat ze toch een beetje om jou moeten denken, want nota bene 38 jaar. Dat allemaal niet. Sta op en loop. Oh en je mag je bed meenemen, want deze plek van zieken, verlamden, blinden, die hopen op een wondertje voor hen en geluk moeten hebben dat het deze keer een wonder voor hen is, dat is niet meer je plek.

Wat een bizarre plaats. Een soort geneeskrachtige bron 2.0. Een sterke overtuiging dat de eerste die erin terecht komt geneest. En een huis vol mensen die vast zijn gelopen door het leven. En de focus is: geneeskrachtig water. En zorgen dat je de eerste bent.

Het lijkt wel een beetje een gewone mensen samenleving. Niet dat die allemaal kreupel en blind zijn, maar in zekere zin. Iedereen heeft zo z’n beperking. Zo z’n verlangen om te kunnen gaan en staan waar hij of zij wil. Om een vrij mens te zijn. En links en rechts lukt het iemand. Of die nou een loterij wint, een superleuke partner aan de haak slaat, een wereldreis gaat beginnen, de promotie krijgt waar hij of zij al jarenlang op wachten of dat iemand supergoed wordt in een sport of in zingen of wat dan ook. En uit de massa mensen die elke dag zich weer probeert verder te slepen in het leven, staat er dan iemand op en vertrekt. En de rest blijft machteloos achter. Wentelt zich weer een dag in de papierwinkel op kantoor waar geen eind aan komt, in de sollicitatiebrieven die maar verstuurd moeten worden maar waar nooit op geantwoord wordt, weer een dagje scrollen door een datingsite, weer verder me die partner waar je niet van weet of je het wel goed getroffen hebt. Of gewoon met jezelf. En je onmacht. Met je depressieve gevoelens. Met je onvermogen om het te weten. Met de angst. Er is zoveel. Minstens zoveel als dat er mensen met beperkingen in Bethesda liggen.

Of je gezond wil worden. Wat een vraag. De verlamde man gaat er niet eens op in. Hij kijkt meteen naar dat water, waar hij al 38 jaar naar kijkt en zijn frustratie is te horen als hij zegt: ‘ik heb niemnad om mij in het bad te brengen en als ik er kom is iemand mij al voor.’ De vervloekte frustratie hè? De bitterheid, de gelatenheid, de woede, het verdriet, de angst. In 38 jaar komt alles wel langs, verwacht ik zo. Maar verder kom je niet. Want genezing is voor anderen en geen hond die mij echt helpt.

En dan de ingreep. Het sta op en loop. Klaar. Voor jou, persoonlijk. Niks geen water, hulptroepen, bethesdavergadering over de vraag of het niet eens jouw beurt is. Ga dan! En de man gaat. Gezond.

Ik wil me niet blindstaren op anderen, me niet laten verlammen door derden die harder gaan dan ik, ik wil niet ziek worden van wrok, frustratie of onvermogen. Er is mijn leven. En een stem die in mijn oor fluistert: ga maar, sta op en loop. En dat kan even duren. Maar die stem is niet van het water afhankelijk. En niet van die anderen, die nooit komen. Het is de stem voor jou. Rust ook effe uit, tot die tijd. En als die stem komt, ga dan. Pak je bed op en loop. Want je komt hier niet meer terug.

Dat oude christelijke geloof staat dwars op alle bestaande religiositeit. Het hakt de middelen er tussen uit die zaligmakend zouden zijn. De goeroe’s, de training, de goede daden, de stapsgewijsheid, de mensen. En het komt direct voor jou en mij. Om de ogen te openen, je op je pootjes te zetten en te zeggen: ga dan. Jouw wereld. Jouw werk. Ik heb je gezien. Ga maar. En daar ga je dan.

De zon komt op, dit was het. Heb het goed vandaag. Op het opstaan.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.