Genezingen vinden ook plaats in het rijk van de duisternis
15 juli 2004 · 15:21
Update: 15 november 2024 · 08:17
Ineke van Dok-Mak zag dingen die een ander niet zag. Ze was helderziend. Die bovenzintuiglijke waarnemingen maakten haar opgejaagd, onzeker en eenzaam. Ze had contact met doden, trad uit haar lichaam en beoefende yoga. Op haar lange zoektocht ging ze door een diep dal.
"Al heel jong merkte ik dat ik veel meer hoorde en zag dan anderen. Dat was veel meer een belasting voor me dan een uitdaging.“ Voor drs. G.T.M. (Ineke) van Dok-Mak is het duidelijk dat je geen christen hoeft te zijn om te weten dat er meer is tussen hemel en aarde dan alleen het waarneembare. Ze noemt het rijk van de duisternis en het rijk van het licht realiteiten.
In materieel opzicht leidde Ineke in haar jeugd een welvarend leventje, maar ze voelde zich altijd opgejaagd en eenzaam. Op veertienjarige leeftijd begon ze met yogaoefeningen om een weg te zoeken in haar eenzaamheid. Vanuit de fysieke yoga ging ze naar de meditatieve yoga en kon daarmee haar gevoel uitschakelen.
Als verpleegkundige in het ziekenhuis zag ze ook bij patiënten dingen die de specialist niet zag. "Soms kon ik een diagnose stellen: Je moet het bloed eens nakijken. Of: Ik vertrouw de leverfunctie niet. Dan moet je wel iemand boven je hebben die daarmee om kan gaan. Soms werd er wel eens gezegd: ‘Zuster Mak, waar bemoeit u zich mee!’ Maar bij een ander had ik bijna carte blanche. Het heeft me op de been gehouden als er ‘flashes’ door me heen gingen en ik als mens gerespecteerd werd.“
Last
Ook nu heeft ze er nog wel eens ‘last’ van, zonder dat ze het wil. "Ik heb een man bij me gehad die al 25 jaar in therapie was en tien minuten bij mij zat. ‘Ik denk daar en daar aan’, zei ik. ‘Kan je daar wat mee?’ Heel confronterend is dat. Ik check het wel en ga er biddend mee om.
Toen ik pas christen was, kon ik niet joggen. Op het moment dat ik in een bepaald ritme kwam, trad ik uit. Dan liep ik naast mijn lichaam. Ik kwam eens bij een mevrouw hier in de buurt en zag een foto staan. Ik zei: ‘Wat een beeldig meisje is dat. Wie is die vrouw die daarbij staat?’ ‘Er staat helemaal niemand bij’, antwoordde mijn gastvrouw. ‘Jawel, die vrouw is zo en zo oud, heeft dat en dat aan en staat erbij’. Ze zei: ‘Dit is de foto van mijn overleden dochter’. Ik dacht: O Here God, wat gebeurt hier nu weer? Mijn gastvrouw had over de hele wereld gereisd en in de kamer ernaast stonden boeddhabeelden. Dat was voor mij al voldoende. Het blijft een gevaarlijk gebied, waarin ik steeds sterker word, omdat er ook veel mensen voor mij en ons gezin bidden.“
Proces
De bekering van Ineke van Dok-Mak uit de wereld van de duisternis is niet op een bepaalde dag aan te wijzen. Het is een langzaam proces geworden. Ze was 19 jaar en ging studeren in Utrecht. Daar, op de universiteit, ontmoette ze professor Ten Haeff. Hij gaf parapsychologie en ze volgde wekelijks zijn colleges, op zoek naar erkenning en herkenning. Via Ten Haeff kwam ze in contact met de paragnost Gerard Croiset. Bij hem heeft ze veel wonderlijke dingen meegemaakt: bovenzintuiglijke waarnemingen, genezingen van zieken, op afstand zelfs. Genezingen vinden dus ook in het rijk van de duisternis plaats.
Intussen had ze al heel wat paragnosten leren kennen. "Het bracht me tot een stuk zelfacceptatie door van hen te horen dat ik niet de enige was die beelden zag en stemmen hoorde.“
De studie bracht niet de rust die Ineke verwachtte. Ze ging de verpleging in om meer voldoening te vinden. Door de medische faculteit in Rotterdam werd ze uitgezonden naar Londen en daar belandde ze in spiritistische groepen. Ze deed ervaring op met het oproepen van doden.
"Toen ik 21 jaar was, ben ik in het Dijkzigt Ziekenhuis gaan werken. Ik assisteerde een hoogleraar die kinderen met een waterhoofd behandelde. Voor mij was dat een schokeffect: zo’n klein lijfje met een enorm hoofd. Ik zag anencefalen, kinderen zonder hersenen. Is dit nu alles wat er is?, dacht ik. Zo’n kind zit negen maanden in de buik, het is hier drie weken en dan… dood. Ik zat met mezelf in de knoop. Het reïncarnatie-denken was voor mij een rechtvaardiging. Zo’n kind is drie weken hier, maar die ziel zweeft rond, wordt geïncarneerd en kan weer doorgaan met het proces waar het is afgesloten. Verschillende invalshoeken zetten mij meer en meer in het oosterse denken.“
Yoga
Door haar yogaoefeningen had Ineke weinig slaap nodig. "Ik heb jarenlang nooit meer dan vier uur per nacht geslapen. Ik denderde twaalf uur per dag door in het ziekenhuis, deed het huishouden, studeerde, deed examens. En met die yogaoefeningen hield ik mijn hele fysiologie onder controle. Ik had een jaar niet meer gemenstrueerd, ik kon met min tien graden op blote voeten over straat lopen, ik voelde niets meer. Geen pijn, geen eenzaamheid, geen verdriet. Ik had wel enorme bewogenheid met de lijdende mens waar ik dagelijks mee geconfronteerd werd.“
Ze ging naar het Academisch Ziekenhuis in Leiden. Bij haar in huis zaten twee studenten die bij Francis Schaeffer in l’Abri waren geweest. Ze waren erg enthousiast en vonden dat ook echt wat voor haar. Ineke combineerde een dienstreis naar Lausanne met een bezoek aan l’Abri.
"Ik was altijd zoekende, maar moest niets van christenen en de Bijbel hebben. Daar in Zwitserland zei iemand tegen me: ‘Je blijft je wel afzetten tegen de Bijbel, maar heb je die ook gelezen?’ Dat raakte mij. Ik beoordeelde christenen altijd op hun gedrag. Ik wilde de Bijbel wel eens lezen. Er kwam een groeiproces. Vanuit een heel kritische houding begonnen de dingen op hun plek te vallen. Het was veel meer een proces dan een aha-erlebnis.“
Vooral de geschiedenissen van Mozes in Egypte, de wonderen waar de tovenaars niet tegenop konden, en van Saul bij de waarzegster brachten haar bij de God van de Bijbel.
'Vlak voor mijn huwelijk heb op mijn 33e jaar belijdenis gedaan, bij ds. Meint R. van den Berg. Ik had nooit catechisatie gelopen, ik had alleen de Bijbel en ik heb daar gezegd: Ik weet dat de God van de Bijbel de Enige is Die mij kan redden. Daar mocht ik belijdenis op doen.“
Driehoek
"Maar ik wilde weten waar die stemmen en beelden vandaan kwamen. Ik ging naar de Engelse l’Abri en bestudeerde in een individueel studieprogramma de Bijbel en psychologische boeken. Aan het eind vroeg de directeur/christen-psychiater dr. Richard Winter of ik verder was gekomen. Ik zei: ‘Ik ben er. Mijn laatste sleutel is Jezus’. Ik had vanuit mijn New-Agedenken God, Jezus en mezelf altijd in een driehoek gezet, waardoor ik direct met God in contact kon treden. Toen werd ik mij bewust dat Jezus zegt: ‘Niemand komt tot de Vader dan door Mij’. Het laatste puzzelstuk werd mijn volgende studie: Jezus. Want het staat op een rechte lijn. Via de rechte lijn kan ik alleen door Jezus bij God komen.
Door het bestuderen van de Bijbel heb ik ook veel geleerd over het rijk van de duisternis. Het werd me steeds meer duidelijk hoe die machten tegenover elkaar staan. Er zijn zo ontzettend veel christenen die absoluut geen zicht hebben op wat zich allemaal in die duisternis afspeelt. De god van de New Age is niet de God van de Bijbel. Daarom specificeer ik dat altijd met ‘de God van de Bijbel’.“
Hypnose
Ineke van Dok-Mak vestigde zich als christenpsycholoog – "eerst christen en daarna psycholoog“ – en ontwikkelde haar eigen Bijbelse Analyse Therapie (BAT). "Ik heb zo veel meegemaakt en ben door zo veel heengegaan, dat ik geen stap kan zetten zonder de Here God. Als een cliënt niet wil dat ik over Jezus praat, ben ik met twee, drie gesprekken klaar. Maar wat doe je met haat, wrok, jaloezie, bitterheid? Hoe kom je daarmee in het reine? Met oosterse godsdiensten kun je jezelf onthechten en boven je gevoel gaan staan. De andere kant is dat God alsnog in die pijn kan komen. Iedere situatie uit het verleden van een patiënt brengen we gespecificeerd bij de Here God. Ik heb daardoor wonderen zien gebeuren. Dat is niet mijn vakkennis. Dat is absoluut de levende God Die niet loslaat wat Zijn hand begon. Zo kan al die pijn van een patiënt een plek krijgen. Maar het kost wel pijn. Om weer terug te gaan in die situatie waarin je je zo vernederd hebt gevoeld, doet pijn en kost tranen waar toen geen ruimte voor was. Vaak komt er al tijdens het gebed veel emotie los.
Ik weet dat er christencollega’s zijn die hypnose toepassen. Dat doe ik met mijn verleden zeker niet. Ik vaar compleet op de Heilige Geest. We hebben een God van heling, een God Die balans wil, dwars door alle gebrokenheid heen. Laat de Here God het maar uitwerken.“
Ineke van Dok-Mak praat en bidt niet alleen met haar patiënten om flashbacks van een getraumatiseerd verleden boven water te krijgen, ze gaat ook met hen naar de sportschool. "Daar komt ongelooflijk veel boven wat vast zit in het fysieke geheugen. We doen tien lessen conditietraining, zelfverdediging en aan het eind de boksbal om in die ‘diepere laag’ te komen. Dan mogen ze best even hun agressie kwijt.“
Bewegen
De psychologe hecht veel waarde aan voldoende bewegen. Ze ziet ook een duidelijk verband tussen onvoldoende beweging en agressie en geweld. "Er zou in elke straat een sportschool moeten komen. Mensen moeten hun agressie kwijt kunnen. We hebben centrale verwarming, een wasautomaat, een auto. Vroeger moesten de mensen kolen scheppen, de was mangelen en wringen, water pompen, veel lopen. Vroeger raakte iedereen die dagelijkse agressie kwijt en nu niet. Dus gaan ze anderen in elkaar slaan. Geest, ziel en lichaam moeten met elkaar in balans worden gebracht.“