Giulliano bracht zijn jeugd door op straat: 'In de kerk voelde ik me meteen thuis'

“Van huis heb ik niets van het christelijk geloof meegekregen. Ik groeide op met de Wintireligie. Dat is een Surinaams geloof dat bestaat uit het vereren van je voorouders met rituelen en offers. Maar eigenlijk zijn die vereringen niets meer dan open deuren naar demonen.

Op mijn 13e ging ik naar mijn opa en oma in Suriname. Zij waren erg met het Wintigeloof bezig. Toen ik ’s nachts niet kon slapen, hoorde ik plotseling een klop op de deur van mijn slaapkamer. Ik werd heel bang, en besloot door een kier in de deur te kijken wie er klopte. Ik zag een lichtbruine man door het huis lopen, maar bij mijn kamer stopte hij. Hij kwam de drempel niet over. Mijn opa en oma vonden dat soort dingen de normaalste zaak van de wereld, maar ik wist dat het niet goed zat. Ik denk dat God toen al met mij bezig was: hij liet de man niet bij mij binnenkomen en beschermde mij tegen iets kwaads.

Toen ik een jaar of 15 was, had ik me nog nooit echt ergens thuis gevoeld. Op straat zocht ik naar erkenning en wilde ik mezelf bewijzen. Ik denk dat dat komt omdat ik zonder vader ben opgegroeid. Ik zocht mijn identiteit onder andere in voetbal. Ik keek op tegen Patrick Kluivert, hij was mijn voorbeeld. Ik speelde bij FC Oriënt toen Andries Jonker eens naar een training kwam kijken, met een notitieboekje en een pen in zijn hand.

Na een paar weken kreeg ik een brief thuis op de mat dat ik mocht meetrainen met het KNVB-jeugdteam. Elke maand trainden we met een groep jongens en keek er een scout mee. Ik deed enorm mijn best, omdat ik mezelf wilde bewijzen. Elke maand kreeg ik een brief dat ik door was naar de volgende ronde. Maar na een maand of zes kreeg ik te horen dat ik toch niet goed genoeg was. Dat was een enorme domper, en ik belandde in een depressie.

• Vind jij de 15 cadeaus in het kerstverhaal?

  Speel onze speciale kerstgame op eo.nl/kerst! Verzamel binnen de tijd alle cadeaus en laat je verrassen door het grootste kerstcadeau ooit.

  Speel nu

In die tijd keek ik veel gangsterfilms, en ik had zelf een luchtdrukpistool. Op een avond kreeg ik ruzie op straat met een jongen die aan de drugs zat. Hij daagde me uit mijn pistool te laten zien, maar dat wilde ik niet. Plotseling stak hij me in m’n been.

Na dat dieptepunt heeft God mij gered: op een dag ervaarde ik een sterk gevoel dat ik de Bijbel wilde lezen. Een maatje van mij maakte iets soortgelijks mee. Hij kreeg een briefje van zijn tante waarop stond: ‘Welke weg is de juiste weg?’ We besloten toen een kijkje te nemen in een evangelische kerk in Amsterdam. Daar voelde ik me meteen thuis. De voorganger bood een luisterend oor en was als een geestelijke vader voor mij. Ik mag nu weten dat God mijn Vader is. Hij geeft mij een geestelijke wapenrusting zodat ik niet meer bang hoef te zijn. Ik hoef zijn naam maar te noemen, en Hij is er.”