'Grace-land is misschien wel the place to be'
16 september 2021 · 13:24
Update: 15 november 2024 · 09:53
Ik heb weer opgetreden voor echt publiek in een afgeladen tent! Coronaproof uiteraard. Plaats delict: Graceland Festival. Het was een trip down memory lane: naar mijn jonge lichte jaren op het Flevo Festival. '
De scheef gewaaide tenten, de geur van verregend gras, de modder, maar ook de kraampjes, buitenpodia, het lawaai, de sfeer. Graceland heeft Flevo-vibes.
Graceland is ook een plek waar mensen komen die wat losgeraakt zijn van de kerk en de christelijke cultuur. Ooit zaten ze er middenin, soms zelfs op het podium. De middelpuntvliedende kracht van de geest of de tijd heeft ze naar de rand geslingerd. Soms eroverheen: te veel gezien, te veel gehoord om er nog bij te kunnen horen. Ik zag ze en ik sprak er een paar. Unieke verhalen, maar wel met een gemene deler: allemaal groot geworden in een evangelische cultuur van hoogdravende woorden. Zij waren de gezegende generatie die klaargestoomd werd om het land in bezit te nemen. Zij kregen als nieuwe leiders het podium. “Er is leiderschap over mij uitgesproken: als ik puur zou blijven, zou God grote dingen gaan doen door mij heen,” zei er één. “Het was alles-of-niets christendom: wij kozen radicaal voor alles.” Zij waren Gods elitetroepen. God had met hen gedetailleerde en grootse plannen: ze hoefden alleen maar trouw te blijven. Dat was de belofte.
Hoe charismatisch charmant het ook klinkt, het is een theologie die het niet heeft over de onvermijdelijke gewoonheid van het leven. De gezegende generatie liep vast in het alledaagse weerbarstige leven waar ze gewoon belasting moesten betalen en de vers geplante gemeente door geruzie uiteenviel; waar ze moesten knokken voor hun relatie en het opvoeden van de kinderen een flinke opgave bleek. Net gewone mensen. De kabbelende storm die normaliteit heet, won het van de hoogdravende profetie.
“Er is een generatie van jongeren die tot nieuwe leiders zijn gebombardeerd en ze zijn nu bijna allemaal gedesillusioneerd,” zei een ander. God maakt Zijn woorden niet waar. Of waren het toch Zijn woorden niet? Onbeantwoorde vragen en de scherven van een gebroken bestaan. Ik was er wel somber van. Ik dacht: waar moet je heen als alles instort en er niets meer over is. Dan is grace-land misschien wel the place to be.