Hadas overleefde Hamas-aanval op 7 oktober: 'Ik hield de deur dicht met mijn lichaam'

In de YouTube-uitzending van Christenen voor Israël vertelt Hadas haar verhaal “We hoorden eerst sirenes, toen schoten. Daarna stemmen. Iemand probeerde onze deur open te breken. We hielden hem dicht met ons hele lichaam.”

Het was 7 oktober 2023, de dag dat Hamas Israël aanviel. Kfar Aza was een van de zwaarst getroffen plaatsen. Terwijl het geweld buiten voortwoedde, wachtten Hadas en haar familie in doodse spanning af. Uren gingen voorbij. Tot ze ineens iemand in het Hebreeuws hoorde roepen dat hij in zijn rug was geschoten.

Mijn broer werd die dag vermoord

“Toen wist ik: Israëlische soldaten zijn in de buurt. We durfden de deur niet open te doen. Pas na 36 uur werden we bevrijd.” Maar de prijs was hoog. "Mijn broer Tal, hoofd beveiliging van de kibboets, werd die dag vermoord terwijl hij bewoners probeerde te beschermen. Dagenlang wisten we niet wat er met hem gebeurd was. We belden elk ziekenhuis, in de hoop dat hij ergens opgenomen was.”

“Ik ben blijven steken in die dag”

Sindsdien lijkt de tijd voor Hadas stil te staan. “Ik heb niet het gevoel dat er twee jaar voorbij zijn. Ik leef nog steeds op 7 oktober en ben blijven steken in die dag. Mijn familie is uiteengerukt, mijn broer is er niet meer. Het woord ‘normaal’ heeft zijn betekenis verloren.”

• Twee jaar na de aanval van Hamas: Terug naar de kibboets Kfar Aza’

  Twee jaar na de aanval van Hamas: Terug naar de kibboets Kfar Aza’

Hadas werkte jarenlang voor Microsoft, maar kon na de aanval haar oude leven niet meer oppakken. “Die dag heeft mijn prioriteiten verschoven. Wat er echt toe doet, zijn mijn dochters, hun lach, iets doen wat zinvol is. Niet werken om het werken, maar leven om goed te doen.”

Gedeeld lijden, gedeelde hoop

In de maanden na de aanval woonde Hadas in een opvanggemeenschap, samen met andere overlevenden. “Elke ochtend zag ik in de eetzaal gezichten die hetzelfde hadden doorgemaakt. Hun verhalen hielpen me mijn eigen pijn te begrijpen. Dat was levensreddend.” Wat opvalt, is haar weigering om te verbitteren. In plaats van haat kiest ze voor menselijkheid, zelfs in haar kritiek op de Israëlische regering.

“Ik geloof in vrede. Mensen willen simpelweg veilig kunnen leven. Wat er die dag gebeurde, was pure wreedheid. Geen religie, geen ideologie, gewoon onmenselijkheid. Maar ik weiger mijn hart te sluiten.”

“Zonder hoop kun je niet leven”

Twee jaar na de aanval woont Hadas nog altijd niet in haar verwoeste huis. Maar haar hoop is ongebroken.

“Ik geloof dat Israël beter kan worden, eerlijker, menselijker. Dat we opnieuw leren leven voor elkaar, niet alleen voor onszelf. Want zonder hoop kun je niet leven.”