Hamsteren

Zie daar, de heiliging der Hollanders. Maar dat onze heiliging haar voltooiing nog niet heeft bereikt, blijkt uit de enorme schandpaal die we tussen de bedrijven door met z’n allen hebben opgericht. Als rasechte Nederlanders vinden we verbroedering en gemeenschapszin in de collectieve veroordeling van De Hamsteraar. 

Hebberige hamsteraar, inhalige vrek, zelfzuchtige snaaier. Pek en veren voor de hamsteraar. De hamsteraar is ziek. De hamsteraar is slecht. Bespot hem, bespuw hem, zend vromelijk je gebeden richting de troon: ‘O God, ik dank U dat ik niet ben gelijk die hamsteraar. Ik koop slechts één pak toiletpapier per week. Ik heb geen extra pastasaus in huis en doe niet aan een voorraad groenten in blik. Ik leef bij de dag, precies zoals U mij leert in Uw woord.’

Alsjeblieft, zullen we hiermee stoppen? Laten we nuchter en eerlijk zijn: hamsteren an sich is op z’n minst begrijpelijk te noemen. Het is zeker geen schande wanneer je verleden week hebt gedacht: help, de boel loopt uit de hand en niks is zeker, laat ik in ieder geval wat extra’s inslaan. Je praktisch voorbereiden op een onzekere tijd kan prima samengaan met een gelovig vertrouwen op God. Ik zou graag stiekem een kijkje willen nemen in de kelders van de mensen die om het hardst ‘oei’ en ‘foei’ hebben geroepen. Zouden zij niet, net als ik, óók vier potten rode kool hebben staan in plaats van twee, en zes pakken macaroni in plaats van drie. Zolang je niet overdrijft en eenieder (de voedselbank bijvoorbeeld) het zijne gunt en geeft, is daar warempel niets mis mee.

Ik hamster, zij het met mate. Richt gerust uw nationale verontwaardiging op mij, stort uw gramschap over mij uit. Het zal me ten enenmale ontgaan, druk als ik ben met het inruimen van de voorraadkast. 

Beeld: ANP