Help! Ik ben een mensen-mens in coronatijd…

Met de legendarische woorden van Rutte: ‘Zie het boodschappen doen niet als uitje…’, kon ik dan ook helemaal niets. GEEN UITJE? Man, boodschappen doen is het hoogtepunt van mijn week!, dacht ik. Even andere mensen zien. Even (natuurlijk met winkelwagen tussen ons in) kletsen met wie ik dan ook maar tegenkwam. Ja, natuurlijk kwam ik ook boodschappen doen, maar wat een verademing om nog even wat andere mensen te zien en te spreken, dan alleen mijn eigen gezin.

Eerlijk is eerlijk, ik heb geluk dat ik zo’n groot gezin heb, dat mijn ouders naast ons in hetzelfde huis wonen, dat we het goed hebben met elkaar en dat we de ruimte hebben. Dus aanspraak en reuring genoeg, maar toch. Andere mensen, betekent ook andere verhalen, en daar hou ik nou eenmaal van.

Kletsen is léven

Ik heb het niet van een vreemde; mijn moeder is er ook bijzonder goed in. Een van mijn beste vriendinnen die ik aan de telefoon had (geweldig, dat je elkaar in elk geval nog telefónisch op de hoogte kan houden van al het wel en wee), vroeg of ik al gek werd van mijn moeder die waarschijnlijk elke dag bij mij kwam kletsen nu de sportschool – waar ze normaal zes dagen in de week naartoe gaat – dicht is. Ze gaat niet altijd om fanatiek te sporten, maar vooral ook voor de gezelligheid.

‘Wat als je als mensen-mens ineens je eigen kinderen en kleinkinderen niet meer kunt zien?’

En het is waar, ik zie mijn moeder nu elke dag en ze kletst honderduit, misschien nog wel meer dan ik. Maar ik word er niet gek van, ik vind het gezellig. Alhoewel ik wel moet zeggen dat het eigenlijk ook wel rustig is, nu de sportschool buiten in een tent haar lessen aanbiedt, zodat mijn moeder ook nog wat andere mensen spreekt… En zij heeft geluk dat ze met haar 77 jaar nog onder de mensen is! Mijn ouders danken onze Heer daar elke dag voor. Want hoeveel mensen zouden er in de afgelopen tijd zijn overleden aan eenzaamheid? Wat als je je als mensen-mens ineens je eigen kinderen en kleinkinderen niet meer kunt zien, laat staan knuffelen? Wat een armoede…

Knuffeltekort?

Mijn liefdestalen zijn lichamelijk contact en positieve woorden. Nu is dat laatste dus niet zo’n probleem, want we kunnen elkaar nog steeds uitgebreid, zij het vooral telefonisch/digitaal, spreken. Maar dat je elkaar geen knuffels mag geven…? Vreselijk!

In alle eerlijkheid: ik vergeet soms gewoon dat het niet mag. Zo kwam ik een vriendin tegen in de supermarkt die ik na mijn bevalling helemaal niet meer gezien had. Ik was zó blij om haar te zien, dat ik haar spontaan een knuffel gaf… Afkeurende blikken van onze mede-winkelaars volgden, dus ik sprong snel achteruit in de anderhalvemeter-stand.

Met de invoer van de intelligente lockdown werden al die regels ineens ingevoerd. Nou heb ik in principe geen moeite met regels, maar nu we ons echt moeten gaan instellen op een ‘anderhalvemeter-samenleving’ – in plaats van een tijdelijk iets – merk ik dat ik het toch wat moeizaam vind.

Examenopstelling

Vorige week hadden we eindelijk weer een trainingsdag met Powervrouwen. Voor het eerst in een paar maanden op locatie. Maar hoe ze in het restaurant ook hun best hadden gedaan om er nog iets gezelligs van te maken: het zag er niet uit! Allemaal rijen tafeltjes met maar één dame per tafel. Ik had echt het gevoel dat ik op dat moment een examen moest gaan afnemen…

Het was nog steeds een geweldige dag, maar toch wel een beetje awkward, zoals mijn dochters het zouden zeggen. Gesprekken met zo’n dikke tafel ertussen, uiteraard geen knuffels en geen buffet, maar alles al voorgesorteerd op een bord. En dat terwijl ik het juist zo leuk vind om te kunnen kiezen waar ik zin in heb!

Kletsen kunnen mensen-mensen zoals ik dus gewoon nog steeds. En ik zou zeggen: zoek elkaar weer lekker op met een gezellig drankje op het terras – dat is ook goed voor de economie – maar ik heb nog geen oplossing gevonden voor het niet-kunnen-knuffelen-probleem. Ik ben benieuwd hoe lang we deze situatie vol houden met z’n allen… Ik denk dat ik niet zal wennen aan de anderhalvemeter-regel. Maar ik hou me maar voor ogen dat het voor het goede doel is; dat de corona teruggedrongen wordt. En het mooie is – en dat moet mensen-mensen toch goed doen: we doen het in elk geval sámen!

Lees ook: Een huis vol tijdens de coronacrisis: Janneke zit thuis met acht kinderen