‘Het fa­mi­lie­be­drijf stopt misschien bij mij’

Derde generatie

Gerard: “Ik wilde een sportopleiding volgen, maar omdat ik ooit een rugwervel heb gebroken na een val van het dak, viel die droom in duigen. In de tijd dat ik wachtte op mijn dienstoproep, zocht mijn oom personeel in zijn schoenmakerij. Het werk beviel goed, dus we spraken af dat ik na mijn diensttijd de vakopleiding zou volgen. Met succes: ik werd zelfs vennoot en nam in 2000 de winkel over. Ik probeer alles te repareren, hoe gek of moeilijk ook. Dat vind ik leuk aan dit werk. Saskia en ik botsen weleens over hoe we een klus moeten aanpakken, maar dat praten we uit. Het mooie aan een familiebedrijf is juist het werken met familie.”

Vierde generatie

Saskia: “Ik volgde de opleiding voor scheikundedocent, maar had helaas niet genoeg studiepunten, dus ik moest na een jaar stoppen. Ik dacht dat een baan in de schoenmakerij fysiek te zwaar zou zijn; veel staan, lange dagen, machinewerk. Maar ik vond het ook zonde als het familiebedrijf zou stoppen, dus in 2013 deed ik tóch een poging. Het bleek tot mijn verrassing goed te bevallen. Zó goed, dat ik sinds 2018 eigenaresse ben. Het is leuk als ik iets anders dan schoenen moet zien te repareren, zoals een tas. En ik geniet van het verven van trouwschoenen, bijvoorbeeld in hetzelfde patroon als iemands trouwstropdas.

Hoe we al zo lang kunnen bestaan? Doordat we alles repareren wat we kunnen, hoe klein de schade ook is. Ik denk niet dat ik dit werk voor altijd blijf doen, vooral omdat het fysiek zwaar is. Tja, als mijn kinderen dan geen interesse hebben, stopt het familiebedrijf bij mij. Ik heb geleerd me daar geen zorgen over te maken. Als mijn ouders overleden zijn, kan ik tenminste terugkijken op een mooie tijd van veel samenwerken.”

Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma