Het kind in mij

We zijn allesbehalve alleen. Overal om ons heen staan ouders met kinderen. Oneindig veel ouders met oneindig veel kinderen. Duizenden. En allemaal wachten we hier op wat gaat komen. Omdat we niet helemaal op de goede plek staan, zoeken we contact met een beambte van het park. We kunnen niet bij haar komen, omdat er mensen voor staan. We vragen netjes of we er even door mogen, maar dat zit er niet in.
“Wij staan hier al een uur, meneer, dit is een prachtige plek, die gaan we echt niet verlaten!”
“Maar we willen alleen even iets aan die mevrouw daar vragen...” 
“Geen sprake van.”

Een uur later schuifelen we met z’n duizenden tegelijk het park uit. Ik voel me een heel klein sardientje in een groot blik. Ik zal het maar ronduit zeggen: ik begrijp helemaal niets van dit soort evenementen. Wat doen al die mensen hier? Waarom staan ze eindeloos te wachten op een meestal heel kortdurend spektakelstukje? Oké, best mooi, die illuminations, maar om daar nou drie kwartier op te wachten – dat gaat ver.

Ik houd überhaupt niet van wachten. Dan zijn dit soort parken dus echt the place absolutely not to be. Je betaalt eerst stevig om zo’n park binnen te mogen, en daarna sta je eindeloos in de rij. Wat mij betreft is het of-of. Of ik betaal niet en dan ben ik best bereid ergens even een poosje op te wachten. Maar als ik betaal, wil ik niet wachten. Dat is dubbelop, vind ik. Ik heb toch betaald? Ik ga toch niet betalen om te mogen wachten?

En toch: als ik zie hoeveel mensen hier vrijwillig en ogenschijnlijk gelukkig rondlopen – zelfs mensen van wie ik zielsveel houd – moet ik toch ook en misschien wel vooral naar mezelf kijken. Waarom ken ik nauwelijks Disneyfilms? Waarom houd ik niet van dit soort attracties? Ben ik een saaie, zure oude man geworden? Is het kind in mij nu al volledig overleden? Ik ben nog geen 50!