Het onuitgepakte cadeau

Hij loopt naar binnen, waar ik in mijn hardloopoutfit net sta te rekken en te strekken. “Hé, Corien! Ik heb iets voor je! Omdat ik zo veel van je houd! Alsjeblieft!”
“O,” zeg ik koeltjes. “Dank je wel.” Ik pak het cadeau aan en zet het op tafel. “Ik ga even hardlopen.”

Vrolijke muziek. Het beeld versnelt tot Laurel-en-Hardy-tempo, terwijl ik het huis uit loop en de straat uit ren. Een shot van het cadeau op tafel. En daar kom ik alweer aanrennen. Ik drink thee. Ik ga naar boven. Het cadeau met het hartjespapier blijft op tafel liggen. Ik kom weer naar beneden, bak een omelet, ga aan tafel zitten lunchen. Even lijkt het of ik het cadeau pak, maar nee, het is de Visie, die er vlak naast ligt, en die ik begin te lezen. Als ik klaar ben met eten en weer naar boven ga, ligt het cadeau nog steeds onuitgepakt op tafel.

Ik vind het zelf een geweldig filmpje geworden. Zo grappig, ook met dat muziekje eronder.

Maar ineens zie ik met hun ogen hoe pijnlijk dit is

Zoon nr. 1, die de dienst monteert, vindt het niet om aan te zien.
Het wordt zondag.
We kijken de dienst samen met zoons nr. 2 en 3. “Nu komt het,” zeg ik. “Dit wordt leuk.”
Zoon nr. 2 krimpt in elkaar. “Maham. Dit is zielig voor papa.”
En nr. 3 vindt het “echt niet leuk”.
Dat is het hele punt natuurlijk. Zo hadden we het bedacht. En ik speelde het maar.
Maar ineens zie ik het met hun ogen. Hoe pijnlijk dit is. Dat ik zo reageer op een liefdesverklaring. Op een cadeau van hun vader. Zelfs al is het maar voor de grap.

Het filmpje keert als een boemerang terug in mijn eigen gezicht. Alsof ik het ineens voor het eerst van binnenuit besef. Dat cadeau van God. Dat cadeau aan mij dat Hem Zijn kind kostte: ik kan het wel leuk naspelen, maar heb ik het zélf eigenlijk nog wel door?