Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Het spoor loopt dood; alles wijst op adoptiebedrog

Sumiati ging op zoek naar haar biologische moeder

Dat adoptie niet altijd rozengeur en maneschijn is, weet Sumiati als geen ander. Toen zij zes maanden was, werd zij geadopteerd uit Indonesië. Jarenlang worstelde Sumiati met het gevoel dat zij niet gewenst was. Om antwoorden te krijgen, ging zij op zoek naar haar biologische moeder. Het spoor liep dood toen zij erachter kwam dat er sprake was van adoptiebedrog.

Deel:

“Ik was zes maanden toen ik vanuit een kindertehuis in Indonesië, werd opgehaald door mijn adoptieouders. Ik groeide op in een omgeving waar iedereen blank was en voelde mij, met mijn donkere huidskleur, altijd een vreemde eend in de bijt. Daarnaast had ik doorlopend het gevoel dat ik iets miste. Het voelde aan als heimwee naar iets onbekends. Als ik deze gevoelens onder woorden probeerde te brengen, kreeg ik te horen dat ik dankbaar moest zijn voor de kansen die mij werden geboden, omdat een leven in Indonesië veel moeilijker zou zijn geweest. Natuurlijk ben ik dankbaar voor de materiële welvaart in Nederland en voor alle kansen die ik heb gekregen, maar voor dat knagende stukje gemis, diep vanbinnen, was geen ruimte.”

Depressies

‘Ik kreeg last van depressies, een minderwaardigheidscomplex en een persoonlijkheidsstoornis en worstelde met de vraag of mijn leven wel zin had. Mijn thuissituatie maakte alles nog complexer, want mijn adoptievader had zelf ook een moeilijke jeugd gehad en dat werkte door in de opvoeding. Hij beschouwde zichzelf als mijn redder en gaf mij het gevoel dat ik overal in moest uitblinken. Dit versterkte mijn gevoel dat ik niet geboren had moeten worden. Ik bedacht dat mijn bestaan nutteloos was, omdat mijn biologische moeder mij niet hoefde en ik een teleurstelling voor mijn adoptieouders was.”

Ik was een fout die weg moest

“Ik trouwde met een man waarvan ik nu denk dat hij een verlengstuk van mijn vader was en ik verviel in mijn oude rollenpatroon. Voor mijn gevoel werd de persoon Sumiati volledig verstikt; het leek of mijn mening, behoeften en verlangens onbelangrijk waren en ik cijferde mezelf weg. Uiteindelijk was ik ervan overtuigd dat ik een fout was die er beter niet meer kon zijn. Ik begon aan zelfbeschadiging te doen en bedacht manieren waarop ik mezelf van het leven kon beroven. Ik had zelfs mijn afscheidsbrieven al klaar liggen.

Omdat ons huwelijk heel slecht ging, besloten we in relatietherapie te gaan. Onze therapeut zei tegen mij: ‘In heel jouw levensverhaal is te zien dat je jezelf letterlijk uit je leven hebt weggepoetst, door je constant aan te passen en doorlopend het idee te hebben dat niemand op jou zit te wachten.’ Ik zag in dat zij gelijk had, want ik probeerde mij altijd zo nuttig mogelijk te maken, zodat ik tenminste nog een klein beetje bestaansrecht had.”

De oude Sumiati was voorgoed verdwenen

“Ondanks de therapie, verslechterde de relatie tussen mij en mijn man. Helaas is ons huwelijk uiteindelijk stukgelopen. Op aanraden van mijn omgeving ben ik een aantal weken naar de Herberg (pastoraal diaconaal centrum, red) gegaan. Toen ik thuis afscheid nam, had ik het voornemen om tijdens mijn verblijf in de Herberg een einde aan mijn leven te maken. Ik had het idee dat mijn kinderen beter af zouden zijn zonder mij.

Tot mijn verwondering werd er in De Herberg, voor het eerst in jaren, naar mij als persoon geluisterd en voelde ik mij gewaardeerd. Ik was zo beschadigd, dat ik me achterdochtig afvroeg waarom er zoveel aandacht aan mij werd besteed.”

Jij bent Mijn geliefde dochter!

“In de Herberg had ik voldoende tijd om een zelfmoordplan uit te stippelen. Op de dag dat ik mijn plan ten uitvoer wilde brengen, zat ik verdrietig aan de rand van een vijver, toen ik opeens een stem hoorde Die tot drie keer toe tegen mij zei: ‘Jij bent Mijn geliefde dochter!’. Ik voelde zo`n overweldigende liefde in deze woorden, dat ik mij voor het eerst in mijn leven werkelijk geliefd voelde.

Ik had een enorme afkeer van mezelf en was ervan overtuigd dat mijn leven een vergissing was, maar God liet mij zien dat ik Zijn geliefde dochter was. Ik zei tegen God: als ik Uw geliefde dochter ben, wat moet ik dan nu? Dít leven kan ik niet meer volhouden. God leerde mij hoe ik mij alleen op Hem moest richten. Ik moest niet langer proberen de dochter, de vrouw en de moeder te zijn, maar ik mocht Sumiati zijn, precies zoals God mij had bedoeld.

Na mijn periode in de Herberg heb ik twee jaar intensieve therapie gevolgd, waarin ik leerde van mezelf te houden. In deze periode heb ik ook mijn huidige man leren kennen. Bij hem voel ik mij veilig en gewaardeerd en mag ik zijn wie ik ben.”

De zoektocht naar mijn biologische moeder leek eenvoudig te zijn

“In 2016 kreeg ik een sterk verlangen om op zoek te gaan naar mijn biologische moeder. Ik wilde antwoorden op vragen waar ik mijn hele leven al mee rondliep. Ik kwam in contact met de stichting Mijn Roots, zij adviseren en helpen bij de zoektocht naar biologische families in Indonesië.  

Omdat ik alle officiële documenten van mijn adoptie had, leek mijn zoektocht eenvoudig. Een contactpersoon in Indonesië ging naar het adres waar mijn moeder zou wonen. Op het betreffende adres woonde echter iemand anders. Zij wist met zekerheid te vertellen dat de vrouw die wij zochten daar nooit had gewoond. Het echtpaar van het betreffende adoptiebureau was inmiddels overleden.”

Zij hielden zich bezig met adoptiebedrog en kinderhandel

“Ondanks dat het spoor doodliep, zocht stichting Mijn Roots verder. Dossiers werden vergeleken en zo kwamen zij erachter dat de eigenaar van het adoptiebureau zich bezighield met adoptiebedrog en kinderhandel. Zijn schoonzus ronselde baby`s uit arme wijken en betaalde moeders met de belofte dat hun kinderen een goede toekomst tegemoet zouden gaan. De naam van de arts die mijn gezondheidsverklaring had afgegeven, komt in veel dubieuze dossiers voor. Er kwamen tijdens deze zoektocht schrijnende verhalen aan het licht, waarin zelfs sprake was van baby-ontvoeringen. Het breekt mijn hart als ik bedenk dat mijn biologische moeder misschien iets dergelijks is overkomen.

De waarheid rondom dit grootschalige adoptiebedrog moet boven water komen, anders zullen wij -de uit Indonesië geadopteerde kinderen uit de jaren tachtig - de adoptie als een schrijnende wond blijven voelen. Stichting Mijn Roots maakt zich hard om de waarheid te achterhalen en de commissie Joustra doet onderzoek voor de overheid.

Ondanks alles voel ik geen enkele wrok ten opzichte van wat mij is overkomen, want ik heb mijn leven in Gods handen kunnen leggen. Ik ervaar dat Hij ook de moeilijke dingen in mijn leven heeft gebruikt om mij te vormen naar Zijn beeld.”

Lees ook het verhaal van predikant Mirjam Kollestaart: "het was de eerste keer dat ik stilstond bij mijn adoptie"

Geschreven door

Rita Maris

--:--