Hoe dwang­ge­dach­ten Niels beheersten: ‘Ik telde me helemaal suf, bang dat er iets mis zou gaan'

“Vier was het heilige getal voor mij. Als ik iets deed of aanraakte, moest dat het liefst vier keer, of in het veelvoud van vier. Dus raakte ik mijn koffiezetapparaat per ongeluk aan? Dan tikte ik die nog drie keer op dezelfde plek. Zo ging het de hele dag door. Van wakker worden tot slapengaan: ik telde me helemaal suf. Ik voelde me ontzettend eenzaam in die tijd. En dat ging niet per se over geen vrienden hebben, want die had ik wel. Maar na een avondje uit moest ik alles compenseren. Had ik zeven biertjes gehad? Dan moest ik er thuis nog eentje drinken, zodat het weer twee keer vier was. Niemand wist dat ik hiermee worstelde, zelfs mijn toenmalige vriendin niet.

Ik werd er zo moe van

Alles moet perfect

Voordat ik naar bed mocht, liep ik een bepaalde ronde om alles te controleren. Ik checkte of de ramen dichtzaten, haalde stekkers uit de stopcontacten van apparaten die niet nodig waren ’s nachts en controleerde de deuren. Ik draaide de sleutel van de voordeur om, vier keer uiteraard, en mocht dan eindelijk slapen van mezelf. Maar als iets kleins fout ging tijdens de ronde, moest ik helemaal opnieuw beginnen met tellen.

• Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

  Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

Ik werd er zo moe van. Het stomme is dat je rationeel beseft dat wat je doet, echt nergens op slaat. Maar je dwanggedachten nemen het over. Ik was bang dat ik een slechte dag zou hebben op het werk, of een ongeluk zou krijgen als ik mijn handelingen niet uitvoerde.

Ik moest mezelf blootstellen aan de dingen die ik juist vervelend vond

Tot ik naar het televisieprogramma Levenslang met dwang keek. Al heel lang dacht ik van mezelf dat ik maf was, maar in dat programma zag ik mensen die hetzelfde hadden als ik. Ik gaf me op voor het nieuwe seizoen en kwam door de selectie. Met een groep volgden we exposure-therapie. Ik moest mezelf blootstellen aan de dingen die ik juist vervelend vond. Zo mocht ik niet meer iets drie keer extra aanraken en moest ik stekkers in het stopcontact laten zitten. Ik vertelde vooraf waar ik bang voor was als ik niet mijn handelingen deed, en achteraf controleerden we of dat ook daadwerkelijk gebeurde.

Je gaat vol tegen de dwang in en dat is spannend. Maar de therapie hielp, ik ervaarde dat er niets gebeurde als ik niet handelde. Na het tv-programma moest ik thuis aan de slag met een na-traject. Ik ging door met oefenen en beetje bij beetje leerde ik omgaan met mijn dwang. Last heb ik er niet meer van en ik ervaar veel meer rust in mijn hoofd en lijf.”