Hoe God mijn scheiding gebruikte om dichter bij Hem te komen

‘’Al na vijf jaar ontstonden de eerste barsten in ons huwelijk. In 2004 had ik een soort droom. Ik zag een dode boom en daaronder stond een bloem die in de schaduw stond van die boom. Een verdrietig beeld. Ik heb deze droom geschilderd en heb er zelfs over verteld in de kerk, maar nooit heb ik aan God gevraagd wat het beeld betekende. Ik dacht wel: wie was die boom? En wie was ik, waar stond ik naast?”

Ik was wanhopig en teleurgesteld in mezelf

“Mijn man is meer dan een jaar geleden bij mij weggegaan. Ik voelde me zo verslagen toen hij voor het eerst zei: ‘ik ga bij je weg, ik ga op zoek naar liefde en geluk.’ Ik dacht: weggaan, hè? Hoe is dat nou mogelijk? Wanhopig was ik, en boos en teleurgesteld in mezelf. Ik had het niet zien aankomen. Daarna kwam de rouw. Een intens verdriet om dat wat er niet meer is, en nooit meer terugkomt. Er was niets meer in onze relatie om vast te houden. We stapten samen in ons huwelijk en gingen samen op weg met het idee dat we samen richting een eindpunt reisden. Ook in goede en slechte dagen, dacht ik. Maar de ander sloeg een andere weg in.”

God en echtscheiding

“Ik had geen scheiding gewild, ik had mijn gezin graag veiligheid geboden. Had ik de breuk kunnen voorkomen? Ja. En dat zeg ik met overtuiging. Maar dan moet je samen de weg van vergeving gaan. Tijdens ons huwelijk ben ik op een gegeven moment vergeten te bidden voor mijn man, en voor ons. Ik vond mezelf religieus. We gingen naar de kerk en ik bad met de kinderen. Maar samen bidden deden we niet meer. Ik heb niet als biddende vrouw achter hem gestaan. Dat vind ik erg. God kan mensen en relaties helen. Als we dat samen hadden gedaan was er perspectief geweest.

Een lauwe christen was ik. Met mijn hart was ik niet bezig, ik deed veel op de automatische piloot. Ik wist dat er iets niet goed was in onze relatie, maar raakte verdoofd. De vijand lag tussen ons in. We regelden alles met elkaar; sporten, de kinderen naar pianoles en school brengen. En ik was druk met mijn eigen studie en baan. In die drukte moet je weer bij elkaar komen. Elkaar opzoeken. Dat hebben we te weinig gedaan.”

Daar in het huisje bij het bos vond ik God

“We zijn tijdelijk om en om in een huisje in de Soesterduinen gaan wonen. In dat huis vlak bij het bos heb ik God gevonden. Ik zat in zo’n diep dal, dat ik elke dag ging wandelen, door het bos, door de duinen. Ik worstelde met waaromvragen. Ik wilde antwoord van God, wilde weten wat Hij met mijn situatie ging doen.

Tijdens een van mijn wandelingen zag ik een boom die getroffen was door een blikseminslag. Een naaldboom met twee grote stammen. Een van die stammen was geknakt. Dat beeld raakte me. Het was precies zoals ik me voelde. Ik voelde hoe God mij liet zien hoe ik er op dat moment bij stond. Maar ik was niet diegene die geknakt was. Ik was de sterke stam die nog overeind stond.

Ik noem die boom het graf van mijn huwelijk. Een half jaar lang ben ik elke dag naar die boom gewandeld. Toen besloot ik een andere weg te kiezen. Ik hoefde niet steeds naar een boom te kijken die ooit is getroffen door de bliksem. Ik wilde niet altijd in rouw blijven. Tijdens nieuwe wandelroutes kwam ik nieuwe dingen en mensen tegen. Als je gaat wandelen met God, spreekt Hij door de natuur en mensen heen. Heel bijzonder.”
 

Hoop na echtscheiding

“Door de getroffen naaldboom heeft God mij bemoedigd. Hij zei: ‘Je bent gehavend, maar je staat nog steeds. Ik zal je liefde geven en je hart vullen. We gaan samen op weg.’ Zelfs nu in coronatijd voel ik me niet leeg. Afstand houden als je verdriet hebt is armoede. Maar God gaf me weer toekomstperspectief. Die stip aan het einde van de horizon had ik zo nodig. Dat ik wist dat mijn leven niet stopte in dat diepe dal. Ik had kunnen zwelgen in mijn verdriet, maar ben God gaan zoeken. Ik ben opnieuw tot bekering gekomen nu ik de Heilige Geest heb gevonden.”

Ik dacht niet dat ik het kon: alleenstaande moeder zijn

“Eigenlijk gaat het op dit moment goed met me. Nog steeds heb ik verdriet. Dat blijft. Rouw komt en gaat. Iedere dag huil ik en bid ik om vergeving. Maar sinds ik God gevonden heb, kan ik weer genieten van de kleine dingen. Mijn ogen zijn open gegaan en ik leef in het hier en nu. Vroeger maakte ik indrukwekkende reizen, en kon daar zeker ook van genieten. Nu weet ik dat geluk niet zit in het maken van grote reizen of grote dingen doen. Ik geniet van de zon op mijn gezicht en samen koken met mijn kinderen.

Ik dacht niet dat ik het kon: alleenstaande moeder zijn. Om de week zijn de kinderen bij hun vader. De eerste nacht weet ik nog zo goed. Al hun slaapkamers ging ik langs. Allemaal waren ze zo leeg. Onbeschrijflijk pijnlijk. Zo’n intense leegte klopt gewoon niet. Ik vroeg me af of mijn kinderen goed gegeten hadden en lekker in hun bedden lagen. Biddend ben ik die zware tijd doorgekomen.

Door de pijn heen

Het eerste half jaar was het ergst. Toen kwam ik zo dicht bij mijn pijn. Daar moest ik doorheen. Net als bij rouwen moest ik leren loslaten. Ik heb in die tijd veel muziek gedraaid, zoals ‘Houd vol’ van Kees Kraayenoord, en ‘Everytime I pray’ van the Bowery. En ik ben een Bijbelschool gaan doen. Dat heeft me enorm geholpen.

De opvoeding van de kinderen vind ik het zwaarst. Daar praat ik regelmatig over met andere alleenstaande moeders. Als vrouw ben je anders dan je man. Ik ben strenger geworden zeggen mijn kinderen. Ik ben steviger in mijn schoenen gaan staan. Maar uiteindelijk is het belangrijkste dat je je kinderen meegeeft dat er van ze gehouden wordt en dat God voor ze zorgt. Ook al hebben ze op dat moment misschien niet zoveel met het geloof. Je hebt dan toch een zaadje geplant bij ze.”

Het komt goed met jou

“Het klinkt misschien alsof alles heel goed bij me gaat, maar ik struikel vaak. Toch kreeg ik op mijn hart om dwars door mijn pijn mijn verhaal te delen met andere vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten. Om te vertellen dat het goed komt met hen. Verzamel lieve vrienden en familie om je heen. Zoek contact met andere gescheiden vrouwen. Steun elkaar. En ga regelmatig wandelen en praat met God. Je zult Hem ontmoeten.

Antwoorden op mijn waaromvragen heb ik niet gekregen tijdens mijn wandelingen, maar ik ben wel dichterbij God gekomen. Regelmatig vroeg ik me na een werkdag af: wanneer val ik? Maar ik sta nog steeds.’’

Lees ook: Predikant Rebecca Onderstal over haar scheiding: ‘Ik hield God zelf op afstand’

Lees- en luistertips van Rachel voor als je in een relatiecrisis zit:

Boeken:
-De Hemelse Relatiecoach - E. Noordermeer
-Ik nog wel van jou – Elke Geurts

Muziek:
Houd vol – Kees Kraayenoord
Everytime I pray – The Bowery
Psalm 1 - Song of Korah
Broken together – Casting Crowns
Waymaker

* In verband met de privacy is de naam gefingeerd