Hoe leef ik vanuit rust?

“Zes jaar geleden legden mijn vrouw en ik onze agenda’s naast elkaar. We wilden een datum prikken voor een etentje met vrienden. Toen we daar pas weken later tijd voor vonden, realiseerden we ons dat we zo niet wilden leven,” vertelt Tomas. “Tot die tijd had ons leven in het teken gestaan van de zorg voor onze twee zieke kinderen. Na hun overlijden kregen wij veel vrije tijd. We begonnen ‘ja’ te zeggen tegen alles, want nu kon het. Zo vulden onze agenda’s zich met verplichtingen.” 

Wij zijn gemaakt voor rust

Wat Tomas in zijn eigen leven zag gebeuren, ziet hij ook om zich heen. “Rust is in diskrediet gekraakt. We verontschuldigen ons er tegenwoordig zelfs voor, alsof rust een zonde zou zijn. En wat nog erger is: we gaan met rust om alsof we die eigenlijk niet nodig hebben. Daartegen wilde ik stelling nemen in dit boek.” 

Daarom stopte Sjödin drie maanden met zijn werk als pastor van een pinkstergemeente in Göteborg. Hij nam de tijd om te rusten en om te bestuderen hoe joden denken over de sabbat. “Ik leerde dat de sabbat is als een hartslag die sinds de schepping klopt: aan en uit, aan en uit. En dat wij gemaakt zijn voor dit ritme. Je moet niet pas gaan rusten als je moe bent, want dan ben je te laat. Of pas als al het werk gedaan is, want dat moment komt nooit.” 

Wat is rust?

“Rusten is niet níets doen. Het is vooral iets anders doen, dingen doen waar je van geniet. Tijd nemen voor elkaar, voor God.” Sjödin vertelt dat hij zijn zondagen is gaan invullen met vrienden, gesprekken, humor, vreugde en maaltijden. “Ik geef op die dag de schepping symbolisch terug aan God door zelf niet te scheppen. Ik pauzeer om te genieten van hoe het nu is. Rust is als onzichtbare genade die mijn geloof versterkt. Ik merk dat ik bereid ben om van God te ontvangen als ik rust. Door te rusten, geef ik God de kans om dichtbij te komen, zodat ik kan horen wat Hij tegen mij fluistert." 

Rust en verantwoordelijkheid

Wat Tomas het moeilijkst vindt aan rusten? Om dingen los te laten en erop te vertrouwen dat anderen hem niet nodig hebben. "Vaak voel ik mij verantwoordelijk. Ik heb geleerd dat je niet wegloopt van je verantwoordelijkheden door rust te nemen. Je neemt die verantwoordelijkheid juist voor wat je het diepst koestert: je lichaam, je gezin, de mensen van wie je houdt. Als je alsmaar blijft doorwerken, blijft zorgen, blijft rennen, dán loop je weg voor je verantwoordelijkheid.”

Tekst: Aliene Boele