'Hoe moet het toch met dat ventje? Al lezend word ik steeds bozer'

Eindelijk kan ik iets doen met de beelden van onze zomervakantie in Mexico, die nog vers op mijn netvlies staan. We passeerden toen met de auto honderden mensen die met veertig graden in de brandende zon over het asfalt richting de Verenigde Staten sjokten. Sommigen met kinderen op hun rug. Andere kinderen liepen zelf, met niets meer dan kapotte slippertjes aan hun voeten en een plastic zakje in hun hand.

De professor heeft meerdere malen nadrukkelijk gezegd dat het niet de bedoeling is dat het een persoonlijk relaas wordt. Ik moet een wetenschappelijk stuk schrijven, dus zonder mijn eigen mening of gevoel te uiten.

Maar zelfs zonder enige emotie valt er genoeg te schrijven over hoe president Trump, sinds hij weer in het zadel zit, voortvarend aan de slag is gegaan met het terugsturen van migranten. Mensen die eerst hun leven hebben gewaagd om in de VS te komen en nu als criminelen worden uitgezet, geboeid aan handen en voeten. Wellicht helpt een feitenrelaas om de menselijke kant van migratie meer te laten zien. Om te starten ga ik in mijn geliefde Spaanse krant El Pais op zoek naar data over migratie. Maar meteen al bij het eerste bericht ben ik afgeleid door een ander verhaal.

Het gaat om de 33-jarige zwangere Maria, die al tweeënhalve maand samen met haar zoon Sebastian op terminal 4 van het vliegveld in Madrid slaapt. Sebas is 11, net zo oud als Laurens. Ze slapen naast de McDonald’s, omdat daar een verwarming staat. Elke nacht slapen er wel tweehonderd mensen in terminal 4. Maar omdat Sebastian van 11 er nu bij is, halen ze het nieuws. Hij is wel een optimist, want hij is blij dat ze vlak bij de Mac kunnen slapen, omdat het er zo lekker naar nuggets ruikt. Maria is op 8-jarige leeftijd uit Ecuador naar Spanje gekomen en tot voor kort was er niets aan de hand. Maar tijdens haar zwangerschap werd haar contract niet verlengd, verloor ze haar huis en nu woont ze met Sebas op het vliegveld.

Hoe moet het toch met dat ventje? Al lezend word ik steeds bozer. Ik lees ook alle 74 reacties onder het artikel. Er staan enkele heel nare opmerkingen, zoals “Maria had nooit kinderen mogen krijgen”. En: “Ze had allang uitgezet moeten worden.” Gelukkig vinden de meesten het verschrikkelijk dat mensen zo behandeld worden.

Helemaal onderaan staat nog een bericht van de journalist. Een dag na de publicatie bleken de instanties die eerst niet thuis gaven, tóch gevoelig voor negatieve publiciteit en hebben ze de zwangere Maria en Sebastian onderdak geboden in een opvanghuis.

Nu moet ik echt als de wiedeweerga aan de slag met mijn essay, anders krijg ik het nooit af. Ik heb niet de illusie dat mijn essay veel effect heeft, maar als ik het bericht lees dat Sebastian en Maria toch opgevangen worden, krijg ik weer moed. Ik stuur mijn feitenrelaas over migratie straks even door naar de ‘Trump Administration’. Gewoon ter info – dat kost me geen extra moeite of tijd, want ik schrijf het toch al in het Engels.