Hol je jezelf voorbij? Breng eens wat tijd door in je eentje…

Begin september schreef ik hoe het boek van John Mark Comer The Ruthless Elimination of Hurry me raakte. Comer legt zijn vinger op de zere plek van onze samenleving: we zijn collectief ‘haastziek’. We hollen onszelf voorbij en raken massaal overspannen.

De ironie wil dat ik grote moeite had met het uitlezen van de tweede helft van het boek. Het lukte me niet een rustig moment te vinden…

Meer tijd is geen oplossing

Na de zomervakantie kwam het ‘normale’ op gang. Ik merk dat ik weer van alles moet en dat er van alles van me wordt verwacht. Daarom heb ik toch maar even tijd gemaakt voor Comer, die een oplossing heeft tegen deze ‘haastziekte’

Volgens hem is de oplossing voor haast niet: ‘meer tijd’. Zouden we meer tijd hebben, dan zouden we ons leven simpelweg nóg voller stoppen. Daarna zouden we ons realiseren dat we nog steeds niet alles kunnen doen wat we willen.
We zijn mensen en we zijn beperkt. Uiteindelijk is ons leven eindig. Je kunt simpelweg niet álles wat je wilt voor je dood hebben gedaan.

Volgens Comer is het antwoord te vinden als je inzoomt op het leven van Jezus. Daaruit kunnen we gewoontes halen, die goed zijn voor ons en die onze haastziekte elimineren.

Waar ben je nog alleen?

De eerste tip die Comer deelt is:

Wees alleen, in de stilte.

Op dit moment is de enige plek waar we alleen met onszelf zijn: de douche. Het duurt vast niet lang of onze telefoons zijn helemaal waterproof. Verveling kennen we niet meer.

In het Bijbelboek Lukas gaat Jezus maar liefst negen keer naar een stille plek. Opvallend: hoe veeleisender het beroep dat op Hem wordt gedaan, hoe vaker Hij zich terugtrekt. Meestal doen wij het tegenovergestelde: rust en stilte schrappen we als eerste uit onze agenda als we druk zijn.

We vergeten daarbij dat we tijdens de stilte geconfronteerd worden met alles wat binnen in ons kabaal maakt: alles wat we denken, waarover we piekeren, wat we voelen. We komen onszelf tegen. In de stilte zijn we alleen.

In de stilte komen we los van al het lawaai in ons leven. We vertragen, ademen en beginnen te voelen: altijd eerst de vervelende emoties. In de stilte horen we God spreken over zijn liefde voor ons, over onze identiteit, over Zijn perspectief op ons leven.

Putten uit de traditie

In de seculiere maatschappij heet dit mindfulness, maar christenen doen dit al duizenden jaren: contemplaties, meditaties, gebed, stille tijd. Tradities en wijsheid waaruit we opnieuw kunnen putten als we dat willen.

Rik Torfs twitterde onlangs: ‘Wandelen is noodzakelijk wanneer je er echt geen tijd voor hebt.’ Hoe voller mijn agenda, hoe meer ik mezelf dwing tot stilstand en vertraging. Door in de auto geen radio aan te zetten, maar met mezelf en God in gesprek te gaan. Door – wanneer ik eigenlijk een opdracht moet afmaken – tóch die lunchwandeling in het bos te maken.

Wanneer ik samen met iemand wandel, valt het me altijd op hoe snel de meeste mensen lopen. Dan vraag ik of het wat langzamer kan. Kom tot rust. Keer in jezelf. Vertraag en wees stil. Ik denk dan aan deze Bijbeltekst: ‘Staak de strijd, en erken dat Ik God ben, verheven boven de volken, verheven boven de aarde.’ (Psalm 46:11, NBV21). Dat is genoeg.