Mama Mirjam: ‘“Waarom zit Livia eigenlijk niet in groep 3? Ze is toch al zeven?”’

‘Zwemt Livia al door het gat?’

‘Nee,’ zeg ik, ‘nog niet.’ En ik denk: nog lang niet. Ze heeft namelijk kurken om – precies, die dingen die ervoor zorgen dat je níét onder water kunt.

‘O, en waarom zit Livia eigenlijk niet in groep 3? Ze is toch al zeven?’

Dertig seconden zijn wat weinig om Livia’s persoonlijk ontwikkelingsplan met een kleuter te bespreken, dus ik houd het op: ‘Ze moest nog wat dingetjes leren.’

Voor er een nieuwe vraag afgevuurd kan worden, trek ik Livia mee naar buiten.

Tekst gaat hieronder verder.

Een week later belt de juf. Na een haren-trek-incidentje waren er wat dingen gezegd.

‘Dat komt omdat Livia gehandicapt is.’ En: ‘Livia is ook een ander mens.’

Pijnlijk? Valt mee. Het zijn kinderen – goudeerlijk, recht voor z’n raap, met de tact van een olifant. Maar dom zijn ze zéker niet. Ze observeren en vergelijken de hele dag. Natuurlijk valt het op dat Livia’s gedrag niet altijd past bij haar lengte – ze is zo’n beetje de grootste van de klas. En haar spraak past niet bij haar leeftijd.

We komen samen tot de conclusie dat dit groepje slimmeriken wat meer informatie nodig heeft. Ik stel voor om als mama van Liv een les te komen geven.

Iedereen is anders

En zo zit ik in het weekend een PowerPoint in elkaar te knutselen. Wat we willen vertellen? Vooral dit: iedereen is anders. Kijk maar naar deze foto. Wat valt je op?

Meisje A zit in een rolstoel. Jongetje B heeft een blindenstok. Kindje C draagt hoortoestellen. Jongetje D heeft… niks? Nee, je ziet het niet aan hem, maar hij slikt pilletjes omdat hij anders zo druk is. En jongetje E? Aan hem zie je ook niets, maar zijn hersenen werken anders. Daardoor voelt de wereld voor hem ook anders, en is het soms moeilijker om dingen te begrijpen. Dan is er tenslotte meisje F. Op wie uit de klas lijkt zij een beetje?

Soms zie je niks, maar is het vanbinnen toch niet hetzelfde als bij jou.

Je begrijpt: dat is een meisje met Downsyndroom. Ik wil met de kinderen bespreken dat je soms aan de buitenkant kunt zien dat iemand anders is. Soms zie je niks, maar is het vanbinnen toch niet hetzelfde als bij jou.

En dan vertel ik kort iets over Downsyndroom. De chromosomen laat ik voor het gemak maar even achterwege.

Ik ben benieuwd hoe dit kleutergesprek zal gaan. We bewegen mee met Livia’s omgeving – niet omdat ik dit gesprek zo graag wil, maar omdat het nodig is. Als er dan toch gepraat wordt, dan liever met de juiste woorden. En als er iets opvalt, dan liever met een verklaring erbij.

O, en voor alle duidelijkheid: ook als je Downsyndroom hebt, mag je niet aan haren trekken. Dat moet Liv net als ieder kind leren.

Zó anders is ze dus ook weer niet.