Jorieke Eijlers over het loslaten van een li­chaam­si­de­aal: 'In mijn hoofd klonk het oordeel: ik ben te dik'

Dat ik volkomen normaal gebouwd was en zij gewoon een ander normaal lichaam had, besefte ik toen nog niet. In mijn hoofd klonk het oordeel: ik ben te dik.

Mijn gedachten over eten kregen meer ruimte in mijn hoofd dan ze verdienden

Op dat moment begon het vergelijken, aangemoedigd door het magere lichaamsideaal van de jaren ’90. Het lijnen, de schuldgevoelens, het straffen en belonen, het doorslaan in gezond bezig zijn en daar dan weer klaar mee zijn… Een echte eetstoornis is het nooit geweest, maar mijn gedachten over eten kregen meer ruimte in mijn hoofd dan ze verdienden.

Totdat ik een nieuwe balans vond. Na een burn-out vond ik meer tevredenheid met mezelf en eindelijk kreeg ik zelfs een gezonde relatie met voeding. Een heerlijke periode. Ik glimlach als ik eraan terugdenk, en kijk met een weemoedige blik naar boven. Zucht, ja, wat was dat heerlijk…

En toen kwamen de kinderen. Een zegen, zonder twijfel. Maar niet bepaald een zegen voor mijn lijf. Mijn zoet-gemixt-met-zoute-popcorncraving hielp daar niet bij. Sindsdien krijg ik die zwangerschapskilo’s er maar niet af, en daar ben ik het niet mee eens.

Ik kan er kort over zijn: het is niet gelukt.

In de laatste radiouitzending van het jaar blik ik samen met Maarten Vermeulen en Matthijn Buwalda terug en kijken we vooruit. Mijn goede voornemen voor dit jaar: die extra kilo’s moesten eraf. Ik kan er kort over zijn: het is niet gelukt.

Zo, is dat er vast uit. Scheelt weer.

Toch voel ik wat schaamte als ik bedenk dat ik dat straks ook op radio moet gaan zeggen. Want ik ben heus wel op weg, maar ik ben er nog lang niet.

Moet je jezelf dan niet accepteren zoals je bent? Daar ben ik altijd een groot voorstander van. Maar met dit? Nee, ongezonde patronen en te veel kilobagage accepteer ik niet. Wel ben ik een stuk milder voor mezelf, in ieder geval dan toen ik 12 was. Mijn bovenbenen vergelijk ik niet meer, en dat is al dikke winst, toch?