'Waarom doet het zo'n pijn als je een negatief berichtje krijgt van een vreemde?' vraagt Jorieke Eijlers zich af

Au. Waarom doet het toch nog steeds pijn als je zo’n berichtje krijgt van een vreemde? Eerst een steek, dan onzekerheid, boosheid, en dan…

Dan ga ik googelen wie die persoon eigenlijk is en vind ik een foto van een middelbare dikkige man met een grote vis in zijn armen. En ja, dan denk ik van alles. En meteen schaam ik me. Want heb ik het nou echt nog nodig om iemand anders naar beneden te halen om mezelf weer een beetje op te tillen? Blijkbaar.

Al die gevoelens vind ik zo zonde van mijn energie.  En ja, ik weet het: Die reactie zegt altijd wat over jezelf. Ze raken blijkbaar een gevoelige snaar. Ik heb de erkenning nog steeds nodig.
Maar dat wil ik zó niet. Ik wil niet dat die opmerkingen zich een weg naar binnen wurmen en zich gaan nestelen.

Dus ik heb iets bedacht. En warempel, het werkt!

Namelijk dit:

Jij mag mij niet leuk vinden.
Je mag wat ik maak stom vinden.
Je mag hoe ik eruitzie lelijk vinden.
Ik geef je daar toestemming voor.

Door jou die ruimte te geven, bevrijd ik mezelf

Nu denkt de meneer-met-de-vis vast: en waarom zou jij mij daar toestemming voor geven? Dat bepaal ik zelf wel. Dat klopt. Maar die toestemming is niet voor jou. Die is voor mij. Door jou die ruimte te geven, bevrijd ik mezelf van de drang om me te verdedigen, om boos te worden, om jou neer te zetten als dom of zielig, zodat ik me beter kan voelen, om op te komen voor het onrecht dat je me zogenaamd aandoet.
Dat hoeft allemaal niet meer.

Want: het mag.

Als er nu zo’n berichtje binnenkomt en ik voel weer die steek, die verkramping, dan zeg ik tegen mezelf: “Het mag toch?” Ik haal adem. Er komt lucht. Ontspanning.

Vind ik het nog steeds raar en onnodig dat de meneer-met-de-vis zijn ongefilterde mening zo nodig naar me moet sturen? Ja, eigenlijk wel. Maar ik hoef er niets meer mee. Het blijft nu bij de meneer en komt niet meer bij mij.

Ik vertelde dit trots aan mijn coach die mij al járen bijstaat. Wat een inzicht had ik opeens, hé! Wow! Zijn woorden waren: "Heel mooi, en dit is precies waar we het dus ál die jaren over hebben."

Dus bij deze geef ik ook iedereen toestemming om me traag te vinden. Heel traag.

• Jorieke Eijlers over het loslaten van een lichaamsideaal: 'In mijn hoofd klonk het oordeel: ik ben te dik'

  Jorieke Eijlers over het loslaten van een lichaamsideaal: 'In mijn hoofd klonk het oordeel: ik ben te dik'