‘Ik dacht: ik verdwijn gewoon’ – hoe Ria jarenlang gevangen zat tussen anorexia en afwijzing

Achter de nette buitenkant van het gezin – 'de ark en de auto’s moesten er perfect uitzien' – ging een autoritaire vader schuil die haar elke vorm van eigenwaarde ontnam. “Ik mocht geen autonoom wezen zijn”, vertelt ze. “Alles werd bepaald, alles moest zoals híj het wilde.” 

Die voortdurende spanning maakte haar angstig en timide. “Ik was bang voor dat verbale geweld van mijn vader”, blikt ze terug. “Voor het schreeuwen en het ontploffen.” Het gevoel dat ze er niet mocht zijn nestelde zich diep in haar hart.

Op haar zestiende wordt ze gedumpt door een vriendje omdat ze geen seks wil. Het is de volgende laag van afwijzing, precies op het moment dat ze zo’n houvast nodig had. “Een man ziet mij, vindt mij waardevol – maar dat bleek niet zo”. 

• Download gratis de nieuwe Visie-app!

  Meer informatie

Het is in die periode dat Ria anorexia ontwikkelt. Ze begint streng te diëten, merkt dat haar gevoelens afvlakken en klampt zich daaraan vast. “Ik voelde iets minder – minder pijn, minder afwijzing”, vertelt ze. “Dat beviel me wel.” Maar de eetstoornis wordt een fuik. Op haar dieptepunt weegt Ria nog maar veertig kilo.

Op haar 23e trouwt Ria met Jan, een man met een heftig verslavingsverleden en een jeugd vol onverwerkt trauma. De liefde is echt, maar broos: “We waren allebei zo beschadigd”, zegt Ria. “Ik had niet geleerd hoe je met emoties omgaat, met het leven. Het moest me nog aangeleerd worden.”

• Als de dader je vader is: Carissa over haar jeugd vol misbruik

  Als de dader je vader is: Carissa over haar jeugd vol misbruik

Als hun eerste dochter Hanneke wordt geboren, hoopt Ria op een nieuwe start. Maar ze voelt zich alleen staan in het ouderschap, ziet haar man wegzinken in depressiviteit en isolatie, en grijpt terug op het enige wat ooit ‘rust’ leek te geven: niet eten. “Ik wilde verdwijnen. Ik dacht: er is geen ruimte voor mij in deze wereld.”

Zelfs haar liefde voor haar dochter kan dat duistere gevoel niet altijd verdringen. “Op het allerlaatst dacht ik: misschien is het beter als iemand anders voor haar zorgt.” 

Op haar zwakste moment, wanneer Ria nog maar veertig kilo weegt en zich langzaam uit het leven terugtrekt, staat er iemand van de kerk voor haar deur.