'Ik durf de gedachte bijna niet uit te spreken'

Je moet wel gek zijn als je je lot in de handen van iemand anders legt en tekent voor een huis dat je nog nooit gezien hebt. O, wacht even, dat deden wij zelf ook. Dertien jaar geleden kochten we vanuit Jakarta, waar we toen woonden, een huis in Haren. We hadden alleen foto’s gezien. Maar het was net uitgebouwd en opgeknapt, het had vijf slaapkamers: het leek perfect voor twee thuiswerkers met vier tienerzoons.

Gelukkig pakte het goed uit: we wonen al jarenlang met veel plezier in onze twee-onder-een-kap. Inmiddels zijn drie van de vier zoons het huis uit, maar we hebben hun kamers intact gelaten voor het geval ze in het weekend komen logeren. Ondertussen werk ik nog steeds vanuit onze slaapkamer van elf vierkante meter, waar naast het tweepersoonsbed en de kledingkast nog nét een smal schrijftafeltje en een boekenkast in passen. Het is natuurlijk ideaal om vanaf je bureaustoel je benen op bed te kunnen leggen, maar zo langzamerhand begin ik toch te verlangen naar wat meer scheiding tussen werk en privé.

Er komt een gedachte in me op die ik bijna niet durf uit te spreken. Dat kleine zolderkamertje van nummer vier – die al zes jaar op kamers woont – zou ik dat misschien als werkkamer kunnen gaan gebruiken? Of zou dat aso zijn? Nummer vier is hoogst verbaasd als ik hem die vraag stel. “Tuurlijk! Ik beschouw dat al jaren niet meer als mijn kamer.”

We laten er geen gras over groeien, Dick en ik. We gaan meteen aan het werk, vóór onze zoon zich kan bedenken. We halen zijn bed uit elkaar, verkopen zijn kledingkast via Marktplaats, stoppen zijn achtergelaten bezittingen in dozen, en sjouwen de boekenkast en het bureau naar boven. Nog dezelfde avond bezit ik een riante werkplek met uitzicht over de tuin en met twee tafels naast elkaar, zodat ik extra werkruimte heb. En met boekenkasten waar al mijn boeken in passen. Oké, er staat ook nog een stoel die je kunt uitklappen tot bed, voor als nummer vier een keer langskomt. Had ik dit maar jaren eerder gedaan.