Ik heb een krekel in mijn oor
De piepjes van Tinnitus
Marlies heeft een krekel in haar oor. Soms klinkt hij ook wel als een non-stop rinkelend kerstbelletje. Tinnitus, noemen ze dat ook wel. "Of ‘oorsuizen’, hoewel dat eerder klinkt alsof er een Atlantische zeewind door je oorschelp raast."
Die tinnitus mag er dan voor zorgen dat ik sommige extra geluiden cadeau krijg, andere geluiden hoor ik dan juist weer níet. “Joehoe, luister je wel?”, vraagt mijn man regelmatig. En: “Waarom staat die tv zo hard?” Over de autoradio maar niet te spreken; ik begin steeds meer te lijken op een aso-automobilist die alle medeweggebruikers laat meegenieten van zijn top 40-hits .
Oude sokken
Dan is daar opeens die gratis gehoortest op het werk. Ik besluit maar te gaan. In een vergaderzaal beneden staat een naar oude sokken ruikende cabine van 1 vierkante meter. Denkend aan ijsjes en zomervakantie, klik ik op een afstandsbediening, terwijl allerlei piepjes met verschillende geluidssterkte op me worden afgevuurd. Helaas, dan begint het pas. De man die de test afneemt kijkt me meewarig aan, alsof ik een examenkandidate ben die zakt voor haar rijbewijs. “Maakt u maar een afspraak bij de dokter.”
Gehoorapparaat
“Gaat u maar naar de KNO-arts,” zegt die vervolgens. De KNO-arts concludeert blijmoedig dat ik prachtige oren heb, maar stuurt me door naar het ziekenhuis voor een MRI-scan. Daar word ik een tunnel in geschoven. Metalen voorwerpen zijn vanwege de magnetische straling strikt verboden, maar natuurlijk ontdek ik op het laatste nippertje dat ik vergeten ben mijn beugel-bh uit te trekken. Handig. Twee weken later zit ik weer bij de KNO-arts en staar naar zijn glimmend kale schedel. “Uw linkeroor komt in aanmerking voor een gehoorapparaat,” zegt hij plechtig.
'Die dingen zijn lélijk'
Thuis krijg ik eerst een blik van ‘zie je wel’ en daarna driewerf een scheve grijns. “Dan word je écht oud,” zegt mijn zoon. “Weet je zeker dat je zo’n apparaat wilt?,” vraagt man mijn met opgetrokken wenkbrauwen. “Die dingen zijn lélijk. Je kunt ook nog een paar jaar wachten – wij praten wel wat harder.” Maar ik besluit toch het plaatselijke hoorfiliaal te bezoeken. Misschien dat ik eindelijk die krekel kan uitzwaaien.
Met glitters
Een glimlachende dame legt me een reeks samples voor. Mijn oog valt op het allerkleinste exemplaar dat achter het oor kan worden bevestigd. “Doe die maar.” “Welke kleur wil je?”, vraagt de dame, en tovert een kleurenpalet tevoorschijn, van huidkleurig tot felrood en draken-oranje. “Heb je ‘m ook met glitters?”, vraag ik. Ik voel me net mijn dochter bij de orthodontist. Vertwijfeld hoopvol verlaat ik het pand met een apparaatje in subtiel bruin, een reeks batterijen, een opbergdoosje en een schoonmaakbakje.
Zomervakantie in Zuid-Frankrijk
Het moet gezegd worden: opeens hoor ik van alles wat ik eerst niet hoorde. Papiergeritsel. De rits van een jas. Gelach in de verte. Het is wel wat veel in één keer, maar ook een zegen, al voelt die stokoud. Het fijnst is het verschil in een drukke ruimte: opeens kan ik mijn gesprekspartner beter verstaan. De krekel, die is er overigens nog steeds. Net als het kerstbelletje. Ik besluit ze maar te omarmen. Ik draag gewoon niet alleen zo’n apparaatje, maar ook dagelijks de zomervakantie in Zuid-Frankrijk én een vrolijke Kerst met me mee.
Geschreven door
Marlies Medema
