'Ik kan ernaar verlangen: kom­kom­mer­nieuws'

Ergens in het verhaal bevinden we ons in een Brits rijtjeshuis, waar een huisvader de krant zit te lezen. Die krant bestaat – uiteraard – uit uit steen gehouwen pagina’s. Het gaat om de naam van de krant: De Tijden. De Tijden, heerlijk.

Herlezing van zo’n album is een aangename bezigheid in vakantietijd: het gaat nergens over en je vermaakt je kostelijk. Maar op de bewuste pagina dwaalden mijn gedachten af. Ik kwam aan het mijmeren over verschillende tijden. Eerder die morgen trof ik in mijn Franse krant (Nederlandse lees ik niet in Frankrijk) het nodige aan akelig wereldnieuws, toen ik me ineens realiseerde dat ik de komkommertijd mis. Die gedachte kwam terug bij het lezen van de krantennaam De Tijden. Komkommertijd: Burgemeester knipt lint en vinger. Kat gered uit regenpijp. Meisjes vingerhaken 100 meter voor goed doel. Kijk, dat wil je weten. Of beter gezegd: je wilt het helemaal niet weten, het is de sfeer die het ’m doet. De onschuld, de vrede, het behapbare van wat misgaat: een burgemeester die zich een vinger afknipt tijdens wat de plaag van zijn ambt moet zijn: linten knippen. Hoe mooi kan het zijn!

• Lees ook: 'Gij zult doodslaan'

Kat gered uit regenpijp, dat is beter dan: Odessa gevallen. Een bloedende burgemeester is behapbaarder dan een bloedende burgerbevolking en die vingerhakende meisjes zul je vast niet op comazuipen betrappen. Waar is dat nieuws?

Het is verdrongen door het wereldleed: onbetrouwbare leiders, epidemieën, honger, gas- en graanpolitiek. En we horen alles, elke ramp, elk drama, tot Vladivostok toe, en wel meteen. Ook in je vakantiekrant ontkom je er niet aan. Komkommertijd verliest constant terrein aan kommerenkweltijd, verdwijnt als een gletsjer in de gloed van de globalwarming.

Komkommernieuws, ik kan ernaar verlangen: vrouwenvereniging breit stokbroodwarmhouders. Vergeet het. Weer thuis in Nederland is het meteen raak: Duits gezin op het Veluwemeer verdronken. Alleen dochter van 7 overleeft. 
Kyrie eleison.
KomKomMaarTijd.