'Ik staar verbijsterd naar mijn computerscherm'

“Is er iets?” vraagt hij bezorgd.

“Je bent volwassen,” zeg ik langzaam. “Tenminste, dat staat in de e-mail die ik kreeg van de sponsororganisatie. Met ingang van dit jaar is je opleiding klaar en word je afgeleverd als een voortreffelijk burgerman. Je bent zelfvoorzienend, hebt het geloof dat bergen kan verzetten en bent steeds overvloedig in het werk van de Heer. Je bent ook nog milieubewust, diervriendelijk en plantaardig, als ik de mail mag geloven.”

“Ja, cool hè,” zegt Hope trots.

“Kleintjes worden groot,” mijmer ik. “Ik zag het wel op de foto’s. Jouw groei in de lengte is ongeveer mijn groei in de breedte.”

Hope glimlacht.

Kleintjes worden groot

“Jouw opvoeding is tenminste geslaagd. Ik moet het van mijn eigen kroost nog zien,” jammer ik ineens. “Als zij 22 jaar zijn, studeren ze misschien nog of doen ze net alsof. Ze willen nog een wereldreis maken of een DTS doen op Hawaï om surfend Gods plan met hun leven te ontdekken. Als ze überhaupt nog geloven: het kan ook zijn dat ze ‘yolo’ lallend hun brein op sterk water zetten. Ik weet één ding zeker: zij staan dan echt niet op eigen benen en worden nog zwaar door mij gesponsord. Ze leven van meer dan de schamele 33 euro die jij krijgt – of in ieder geval die ik betaal; wat jij daarvan precies krijgt, is voor iedereen een groot raadsel.”

“Je hoeft me niet meer te sponsoren,” zegt Hope monter.

“Kan ik je niet blijven volgen?” vraag ik.

Lees ook: 'Waarom vul ik elk vrij moment met geluid?'

Lees ook: 'Waarom vul ik elk vrij moment met geluid?'

“Nee, ik verdwijn in de Afrikaanse jungle,” grapt Hope.

“Verdwijn je ook uit mijn leven?” piep ik.

“Ben je gek! Ik blijf hier nog even hangen. Ik vind het te leuk om jou te zien stuntelen met je dikke ik, je onmatige consumptie en je hoge christelijke idealen; met je hypocriete geblaf op jou onwelgevallige dingen op de christelijke vierkante centimeter. Juist in deze tijd van Hollands onbehagen is het extra genieten hoe jullie tobben in jullie puissant rijke landje. Nee, ik blijf om jullie therapeutisch uit te lachen!”

“Hoelang blijf je?” vraag ik hoopvol.

“Totdat jij volwassen bent. En dat duurt nog wel even.”