"Ik vier met volle overtuiging Sin­ter­klaas­feest, besmet met hebzucht en polarisatie"

Maar de neiging om ver weg te blijven van alles wat een beetje besmet is, deel ik zeker niet. Het is een neiging die christenen vaak wel hebben. Riekt het naar iets fouts/occults/heidens/dogmatisch incorrects/van de verkeerde stroming/onzuivers/onbijbels/niet deugdzaam (doorhalen wat niet van toepassing is)? Weg ermee! Dat kunnen de troetelbeertjes, kinderdoop, hele kerkgenootschappen, muziekstromingen of kledingstijlen zijn. Of sinterklaas dus. “Wees heilig, want Ik ben heilig”, staat toch in de Bijbel?

De kerkelijke traditie heeft een heel sterk antigif tegen deze neiging. Kerstenen heet dat. Zoals mij ooit tijdens catechisatie werd uitgelegd door dominee Blenk (nog bedankt daarvoor, dominee): je kunt kiezen voor wereldmijding of wereldwijding. Wereldmijding betekent weglopen voor alles wat werelds is. Wereldwijding betekent dat je de wereld vult met wat van God is – dat je het aardse een hemels tintje geeft.

Zoals Jezus dat deed. Die koos ervoor om onderdeel te worden van de wereld met al haar foute, occulte, heidense, dogmatisch incorrecte, onzuivere, ondeugdzame mensen, om zo een stukje hemel op aarde te brengen. Hij bracht goddelijke glans in onze rommel. En dat doet Hij nog steeds. Goddank.

Toen cabaretier Herman Finkers in De Ongelooflijke Podcast de vraag kreeg waarom hij nog in de door misbruik geplaagde Rooms-Katholieke Kerk bleef, antwoordde hij: “Ik vind dat je de kerk niet over moet laten aan de misbruikers.” Dat is kerstenen, dat is wereldwijding: dat je niet wegloopt voor het smerige en het lelijke, maar er onderdeel van blijft, in de hoop dat je een klein beetje van God kunt representeren. In de volle wetenschap dat je zelf ook zo’n gebroken mens bent, volkomen afhankelijk van genade. Natuurlijk zijn er grenzen (ik raad bijvoorbeeld niemand aan een bordeel te kerstenen). Maar laten we als Geestvervulde, gebroken christenen alsjeblieft onderdeel blijven van onze zeer onvolmaakte samenleving, onze beperkte gemeente, onze falende kerkgenootschappen, onze gebrekkige gezinnen.

Daarom vier ik sinterklaas. Het is maar een heel klein, weinig zeggend voorbeeld van kerstenen. Maar ik vier met volle overtuiging een feest dat besmet is met hebzucht, commercialisatie, polarisatie en ruzie om racisme. Maar dat ook een heerlijk moment kan zijn waarin je elkaar verrast, ontmaskert en ontmoet. Noem het gewijd. Met veel liefde kersten ik de Sint. En dat zou bisschop Nicolaas als rechtgeaard katholiek goedkeurend bezien.