'Ik voel me gekwetst'

“Hé, jongens”, vraag ik. ‘Hebben jullie trouwens míjn laatste filmpje nog gezien?” Zoon twee aarzelt net te lang. “Een stukje”, zegt hij dan. “Maar het was nogal...” “Cringy?” raad ik. Inderdaad. Cringy. Om van in elkaar te krimpen. Dat is het woord.

Ik voel me gekwetst. Ik heb vorige week op Schiermonnikoog een filmpje gemaakt voor Instagram waarin ik in een paar seconden verander van een manke oude vrouw op krukken in een sportieve hardloopster, die over de Badweg richting de zee rent, om op het strand ineens in badpak gehuld de ijskoude zee in te rennen. Een fantastisch filmpje vind ik zelf. Eigenlijk moet ik na mijn gebroken bekkenbotje nog rustig aan doen, maar niemand ziet dat ik maar een paar seconden heb hardgelopen, en dat de zee zo koud was dat ik er na twee tellen weer uit was.
Ik weet dat mijn zoons me niet volgen op Insta, daarom heb ik het filmpje óók op onze familieapp gezet. Toen ik twee blauwe vinkjes zag, verwachtte ik enige waardering. Een hartje of duimpje misschien. Maar nee hoor. Blauwe vinkjes betekenen niet dat ze je filmpje bekeken hebben.
“Mam. We zijn jouw target audience niet.”Ik snuif. “Nee. Inderdaad. Jullie krijgen mijn boeken gratis en jullie lezen ze niet eens.”
“Ik heb twee boeken van je gelezen”, zegt zoon drie.
“Twee boeken! Ik heb er meer dan honderdvijftig geschreven!” Rollende ogen. “Ik ga niet elk boek van elke auteur lezen, mam. Ik heb maar zoveel minuten op aarde.”
“En die besteed je liever aan het kijken naar kattenfilmpjes.”
“Ja. Dat is tenminste leuk.”
Zo. Ik heb mijn wekelijkse portie beledigingen weer binnen. O wacht, nog niet.
“In Dordrecht is een gewonde gevallen bij een steekpartij in een bieb”, leest zoon drie voor.
Mijn man neemt een slok thee. “Ze maakten zeker ruzie om een boek van Corien Oranje”, zegt hij.