'Ik voelde mij bevrijd toen ik na de amputatie wakker werd, zonder onderbeen’

“Toen ik na mijn beenamputatie ontwaakte uit de narcose, was ik opgelucht toen ik mijn onderbeen niet meer zag. Ik voelde me bevrijd. Van dat been had ik al lang geleden afscheid genomen, ik had er altijd zo veel pijn aan dat ik er niks mee kon. In 2018 is tijdens een ongeluk een deel van mijn onderbeen verbrijzeld. Ik werkte als chauffeur op de huisartsenpost en reed met de arts mee naar een patiënt. Ik moest de zuurstoffles uit de auto halen, deed de kamerdeur open en liep de aangrenzende ruimte in, maar ik zag een trapje van twee treden over het hoofd doordat ik de verkeerde deur bleek te hebben. Mijn voet kwam op zo’n rare manier terecht dat de bovenkant van mijn onderbeen verbrijzelde. Met platen, schroeven en pinnen is de boel aan elkaar gezet en de artsen dachten dat ik mijn been weer zou kunnen gebruiken, maar het is anders gelopen. In 2019 is mijn onderbeen geamputeerd.”

“Na de amputatie kreeg ik een kokerprothese die je om je stomp aandoet. Dat was één groot drama: mijn huid ging ervan kapot, ik kreeg drukplekken en die prothese draaide de hele tijd. Op een gegeven moment was ik zó klaar met de pijn dat ik mij instelde op een leven in een rolstoel. Gelukkig ontdekte ik toen het bestaan van de klikprothese. In mei 2020 is tijdens een operatie een pin in het bot van mijn bovenbeen bevestigd waar ik mijn prothese aan vastklik. De bevestigingsplek moet ik mijn leven lang tweemaal daags spoelen, maar dat heb ik er graag voor over.”

Beeld: Linda Roelofs | Styling: Margot van der Meulen | Locatie: Hashtag workmode studio

“De revalidatie kostte veel tijd: ik moest eerst de pin steeds meer belasten en pas toen die de helft van mijn lichaamsgewicht kon dragen, mocht ik oefenen met de prothese. Dat was doodeng, want ik ben enorm bang om onderuit te gaan. Het ongeluk en het vele vallen erna hebben een posttraumatische stressstoornis veroorzaakt. EMDR-therapie heeft geholpen, net als de digitale knie die mijn loopbewegingen onthoudt en de kans op vallen daarmee flink vermindert. In huis loop ik zonder kruk, maar buiten durf ik dat niet.”

“Aan het missen van mijn eigen been ben ik inmiddels gewend, maar ik worstel met alle mentale gevolgen van het ongeluk en de jaren erna. Er zijn veel dingen die ik niet meer kan, zoals werken en mijn kleinkinderen optillen, maar ik focus me op wat wél lukt. Ik geniet ervan om weer lekker te koken en het schone wasgoed buiten op te hangen. Toen ik deze klikprothese kreeg, stelde ik mijzelf ten doel om te lopen met mijn toen pasgeboren kleinkind aan de hand. Dat is gelukt en daar ben ik intens dankbaar voor. Ik heb geleerd te genieten van de kleine dingen.”

Geschreven door: Harmke Zonnebeld