'Ik was radeloos: 25 jaar en hartstikke single'
Blog van Elbert Smelt
Dit vakantieseizoen krijg je van mij een drieluik te lezen over het gevleugelde gezegde ‘Oost west, thuis best’. Het werd de slogan voor de trouwerij van Linda en mij, deze zomer precies elf jaar geleden.
West. Of ‘De West’, zoals de Amerika’s heetten in de zeventiende eeuw. Daar werd ik in een Amerikaanse geboortekliniek geboren in Lima, de hoofdstad van Peru. M’n vader moest m’n moeder en mij ophalen met een dertig jaar oude taxi waaruit een witte vlag wapperde, vanwege het overschrijden van de spertijd die van kracht was vanwege de vele terreuraanslagen in die tijd. Lima, een miljoenenstad vol krotten, mensen, vuilnis en heel veel lekker eten. Ooit ceviche op? Nou, dat bedachten de Peruanen.
Eenmaal thuis in onze volkswijk kon mijn moeder aan de triomftocht door de buurt beginnen. Ik was nogal een bezienswaardigheid: witte beentjes, blauwe ogen en bolle wangen.
Negen jaar later belandden wij in Wezep. Ik werd de ‘sunne van de doomineee’ en leerde trompet spelen bij De Eendracht. Met mijn broers maakte ik Peruaanse folkloristische muziek uit de Andes-bergen – compleet met poncho’s en sombrero’s.
Na m’n middelbareschooltijd in Ede deed ik geneeskunde in Utrecht, terwijl ik bijna elk weekend muziek maakte. Trinity ontstond en we vormden de basis voor Sela. Ik was volop in de weer en deed toffe dingen, maar wat was ik ook radeloos; 25 jaar en hartstikke single. Wat moest ik in vredesnaam met m’n leven? Tropenarts worden? Huisarts? Muzikant? Ik had er allemaal geen zin in zonder die ene ware.
En wat doet een jong mens dan? Precies: naar een conferentie.
En daar liep, nee, zweefde Linda m’n leven binnen. En ze wilde wel een keertje met mij eten in de medewerkerstent. Het werd uiteindelijk enkel een snelle sinaasappel en ik weet niet meer wat ik heb gezegd toen, maar wel dat ik haar naam op mijn hand heb geschreven zodra ze weer, blozend, naar de EHBO-tent toe moest. We raakten via Facebook aan de praat. Ik bekeek al haar twaalf foto’s wel dertig keer op mijn prehistorische pc, deed ’s avonds uren over een sms tikken op m’n oude Nokia, en lag vervolgens weer uren wakker, benieuwd wat er terug zou komen. En onze liefde, onze toekomst, hing aan een zijden, goudkleurig draadje...
Geschreven door
Elbert Smelt, gastauteur
