Ina verloor haar broer en zus

“Ik ben in Duitsland geboren en opgegroeid en heb daar Theologie gestudeerd. Ik besteedde destijds ook tijd aan het organiseren van kampen voor jongeren. Tijdens dat werk heb ik mijn man Harm leren kennen. Na mijn studie ben ik met hem getrouwd en zijn we in Nederland gaan wonen.

Ik heb God gevraagd wat mijn roeping in Nederland zou zijn, want ook al was ik bij mijn man, al mijn vrienden waren in Duitsland. Ik wilde niet alleen afhankelijk zijn van Harm, maar ook zelf van waarde zijn in mijn nieuwe omgeving. Ik bad tot God: geef me alstublieft liefde voor dit volk. God maakte me gelukkig duidelijk dat ik in Nederland ook tot zegen mag zijn. Het verhuizen naar een ander land was niet makkelijk, maar heeft me wel geleerd om nog meer aan Jezus vast te houden en me open te stellen voor nieuwe vriendschappen. Het is heel verrijkend om met twee culturen te leven.”

Hart voor jongeren

“Harm en ik hebben hart voor jongerenwerk, net als mijn zus. Ze was aanbiddingsleider en hield veel van zingen en gitaarspelen. In 2002 had ze een afspraak met andere jongerenwerkers toen ze niet op kwam dagen. Ze bleek tijdens een dutje overleden, na het voorbereiden van de aanbidding. Het overlijden van mijn zus was een klap in mijn gezicht. Ze was nog maar 24 en anderhalf jaar daarvoor getrouwd. Ik snapte niet waarom God dit liet gebeuren.

Zelf heb ik ook veel aanbidding geleid, maar toen was ik erg in de war. Ik zei tegen God: Vader, ik blijf u loven, maar ik heb even de tijd nodig om dat ook weer echt zo te ervaren. Het lukte me niet meer om van Gods grootheid te zingen, dus besloot ik de melodieën op de piano te spelen. Zo nam ik de tijd om het overlijden van mijn zus en de aanblik van het verdriet van mijn ouders te verwerken. Gelukkig kon ik elke dag nog vasthouden aan mijn geloof in God. Het was heel mooi om te ervaren hoe God mij troostte. Mijn zus was mijn beste vriendin en ik zou haar graag nog eens willen spreken. Ik heb God toen gevraagd om een teken van haar en in een droom werd me duidelijk dat het goed met haar is.”

God als bas(is)

“Ik heb hele donkere dagen gekend, maar omdat ik een gezin heb, kon ik niet opgeven. Ik wilde er graag voor mijn kinderen zijn en dat bracht me verder. En God laat zich in alles zien. Ik zou Zijn aanwezigheid willen vergelijken met een baspartij in een muziekstuk: de bas draagt de hele compositie, zoals God er altijd is tijdens ons leven. Je hoort hem heel helder als de ‘vrolijke noten’ wegvallen.

Een paar jaar na het overlijden van mijn zus, waren mijn schoonzus en ik tegelijkertijd zwanger. Haar man – mijn broer – was erg zoekende in het geloof. Voor hem waren wij de enige christenen die ook echt Gods liefde uitdroegen in onze levensstijl. Mijn schoonzus bleek zwanger te zijn van een tweeling. Mijn broer was helemaal gelukkig: hij had een huis gebouwd met zijn vrouw, zijn droomauto waar hij jaren aan had gesleuteld was af en nu zou hij ook een tweeling krijgen.

Ik had niet gedacht dat mijn broer God meteen letterlijk zou ontmoeten

Toen hij naar zijn vrienden ging om zijn auto te showen was hij zó blij dat zijn hart op hol sloeg. Hij zei: ‘Ik ben echt happy!’ Daarna draaiden zijn ogen weg en viel hij dood neer. Ik heb altijd gebeden dat mijn broer God mocht leren kennen, maar ik had niet gedacht dat hij Hem ook meteen letterlijk zou ontmoeten doordat ook hij plotseling stierf.”

Verdriet en vreugde

“De geschiedenis herhaalde zich toen ik aan het graf van mijn broer stond. Zeker ook omdat ik zwanger was, was het een heel heftige ervaring. Na onderzoek bleek dat mijn broer en zus aan een erfelijke hartaandoening waren overleden. De tweeling van mijn broer, die een aantal maanden na zijn overlijden geboren werd, heeft hetzelfde syndroom. Gelukkig kunnen zij er nu voor behandeld worden, zodat er goed mee te leven is. Ik ben de enige uit ons gezin die het gen niet heeft en ik kan het dus ook niet aan mijn kinderen doorgeven. Maar ik heb een jaar in onzekerheid geleefd voordat ik daar achter kwam.

Mijn verhaal kent veel overeenkomsten met de familiemusical Ruth waaraan ik meewerk

In dat jaar heb ik elke dag aan God laten weten dat ik Hem alles wil geven, maar dat het teveel zou zijn als zou blijken dat ik of mijn kinderen ook in gevaar zouden zijn. Ik wilde niet dat mijn ouders nog meer verdriet zouden krijgen. Het schepte wel vertrouwen in de Vader dat ik elke dag iedereen in Zijn hand kon leggen, door de kracht van de Heilige Geest. Ik heb geleerd om God in alles te vertrouwen. Ik weet dat het beste nog komt. Wie ben ik om mijn broer en zus niet de beste tijd bij Jezus in de hemel te gunnen? Zo kwam ik erachter dat vreugde en pijn samen kunnen gaan.”

Musical over Ruth

“Ik zie veel overeenkomsten tussen mijn verhaal en het Bijbelverhaal van Ruth. Samen met Harm zet ik me in voor de organisatie KISI - God's singing kids; een missionaire dienst voor en door kinderen en jongeren door middel van liederen en musicals. Op dit moment zijn we bezig om de musical Ruth op de planken te brengen. De musical gaat heel diep en snijdt heftige thema’s als rouw en loslaten aan. In mijn functie als regieassistent herken ik veel van wat Ruth en Naomi hebben meegemaakt. Naast het verlies van geliefden, heb ik ook mijn land verlaten om me te wortelen in een nieuw land. Eigenlijk bracht Ruth zichzelf naar huis. En zo zie ik het bij mij ook: als je bij jezelf thuis bent met alle pijn, verdriet en vreugde en als je je verleden kunt omarmen, dan kun je ook een thuis zijn voor anderen.”

Lees ook: ‘Pas jaren na het overlijden van mijn vader vond ik de ruimte om te rouwen’

Musicalgroep KISI – God’s singing kids is ontstaan in Oostenrijk en ruim tien jaar geworteld in Nederland met zo’n 75 opvoeringen per jaar. Vanaf september 2020 gaat er een nieuwe grote musicalproductie van start: de familiemusical ‘Ruth’ .