Ina werd weduwe en bleef achter met zeven kinderen
‘God heeft een zware periode lichter gemaakt’
Drie maanden nadat Ina’s man, Gert-Jan, de diagnose kanker kreeg, overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte. Ina werd niet alleen weduwe, maar bleef ook achter met zeven kinderen in de leeftijd van zeven tot achttien jaar. Ondanks het grote verdriet weten zij en haar kinderen zich gedragen door God.
“Het begon allemaal op de dag dat mijn man tot de ontdekking kwam dat hij, zonder aanwijsbare oorzaak, tien kilo was afgevallen. We vonden het erg vreemd, want zijn eetpatroon was niet veranderd en hij voelde zich verder goed. Wel had hij al een aantal keren aangegeven dat het brood anders smaakte, maar daar zochten wij niks achter. Het was mij ook opgevallen dat hij er wat magerder uitzag, maar doordat hij zich verder goed voelde, vond hij het overbodig om naar de huisarts te gaan.”
Mijn alarmbellen gingen rinkelen
“Tijdens de zomervakantie was Gert-Jan vaak moe en ging hij regelmatig even liggen om uit te rusten. We dachten dat zijn drukke baan als vrachtwagenchauffeur zijn tol had geëist en dat hij hard aan vakantie toe was geweest.
Maar hij kreeg die vakantie ook last van brandend maagzuur en ging maagzuurtabletten slikken. Omdat hij normaal gesproken nog geen paracetamol wilde gebruiken, gingen mijn alarmbellen rinkelen. Ik adviseerde hem om na de vakantie even langs de huisarts te gaan.
Toen hij na de vakantie weer aan het werk ging, leek hij zich wat beter te voelen. Net toen ik mezelf toestond om opgelucht adem te halen en te denken dat er gelukkig niks ergs met hem aan de hand was, kwam ik iemand tegen die tegen mij zei dat ze erg geschrokken was van het uiterlijk van Gert-Jan. Ze vroeg mij of hij wat onder de leden had.”
‘Onze wereld stortte in’
“Ook al leek Gert-Jan zich weer beter te voelen en vond hij het zelf niet nodig om naar de dokter te gaan, besloot ik een afspraak bij de huisarts te maken. Ik vertrouwde het niet en was bang dat er iets ergs met hem aan de hand was. De arts nam zijn klachten gelukkig serieus en vroeg meteen een bloedonderzoek en een scan aan.
Een dag later, op vier september 2018, stortte onze wereld in. De huisarts vertelde ons dat de bloeduitslagen niet goed waren en dat hij uitgebreid onderzocht moest worden om erachter te kunnen komen hoe ernstig het was.”
De één na de andere teleurstelling
“Vanaf dat moment kregen wij de één na de andere teleurstelling te verwerken. Gert-Jan had uitgezaaide kanker en doordat het in zo`n vergevorderd stadium was, kon de bron niet meer achterhaald worden. Het was zo’n agressief type kanker, dat hij niet lang meer te leven had. De artsen wilden hem nog wel chemokuren geven, zodat wij nog wat extra tijd met hem zouden krijgen.
Na twee chemokuren werd duidelijk dat zijn lichaam het niet meer aankon. Hij was volledig uitgedroogd en ernstig verward en moest met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd besloten dat het beter was om direct met de chemokuren te stoppen. Hij kreeg een éénpersoonskamer en op aanraden van de artsen werd besloten om de kinderen één voor één wat tijd met hem te laten doorbrengen. Kostbare momentjes waar de kinderen met een fijn gevoel op terug kunnen kijken.”
Ik moest de kinderen vertellen dat papa ging sterven
“We hadden de kinderen buiten onze ergste zorgen proberen te houden, om ze zoveel mogelijk verdriet te besparen. Toen het zo slecht met Gert-Jan ging en we beseften dat hij niet lang meer zou leven, moest ik de kinderen gaan vertellen hoe ziek hun vader was. Dat was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ik ben met ze om tafel gaan zitten en heb verteld dat papa uitbehandeld was en nog maar kort zou leven.
Gert-Jan wilde heel graag thuis sterven, maar alleen als de kinderen dat aan zouden kunnen. We hebben dit met de kinderen besproken en uitgelegd wat dat in de praktijk zou betekenen. Dat er mensen over de vloer zouden komen om hem te verzorgen en dat we rekening met papa zouden moeten houden. De oudste (toen 18) zei meteen: ‘mam, als ú het ziet zitten, dan gaan wij het met z’n allen doen!’”
‘We bespraken alles wat we nog moesten bespreken’
“Half november kwam Gert-Jan uit het ziekenhuis om thuis te sterven. Het werden zes intensieve, maar zeer bijzondere weken. We hebben alles wat we met elkaar wilden bespreken, besproken en ik kijk dankbaar terug op de weken die wij nog met elkaar hebben gehad.
Ik voelde me enorm gedragen door God, want ook al waren het heel zware weken, op dat moment ervaarde ik het niet zwaar. Ik wilde zoveel mogelijk zelf voor hem zorgen en beloofde de thuiszorg dat ik aan de bel zou trekken als het te zwaar voor mij werd. Zover is het nooit gekomen, want ik werd tot op de laatste dag van zijn leven door God geholpen.”
God maakt geen fouten
“Op oudejaarsavond 2018 is Gert-Jan Thuisgehaald door God. Hij gaf van tevoren aan dat hij ons nooit los zou kunnen laten en bang was voor de worsteling die dat zou geven. God kende zijn angst en maakte hem in de weken voor zijn sterven gelukkig steeds meer los van dit leven. Toen het zijn tijd was, is hij heel vredig in ons bijzijn gestorven. Hij is nooit opstandig geweest over zijn ziekte en zijn naderende sterven. Natuurlijk heeft hij zich afgevraagd waarom hem dit moest overkomen, maar tegelijk wisten wij dat God geen fouten maakt; dat God hier een doel mee voor ogen heeft, ook al begrijpen wíj dat doel niet.
Toen Gert-Jan zijn diagnose kreeg en besefte dat hij zou gaan sterven, was hij niet bang voor zijn ontmoeting met God, maar wél voor de pijn die hij zou moeten lijden voordat het zo ver zou zijn. God weet gelukkig al onze gedachten en heeft hem hier zo duidelijk doorheen gedragen. Gert-Jan heeft totaal geen pijn gehad en nooit pijnmedicatie nodig gehad.”
‘Ik zal er zijn’
“We hebben als gezin leren inzien dat wij alleen op God kunnen vertrouwen. Hij is altijd bij ons en geeft ons elke dag kracht om door te gaan. Hoe moeilijk wij het ook hebben, we kunnen altijd bij God terecht. God heeft een zware periode lichter gemaakt, door op verschillende manieren Zijn hulp en aanwezigheid aan ons te laten zien.De herinnering aan deze bijzondere weken houdt ons op de been. Als we het moeilijk hebben en het verdriet de kop op steekt, halen we met elkaar herinneringen op aan de vrede en de liefde van God, die wij in die tijd zo intens mochten ervaren.
Geen zwangerschap was voor ons vanzelfsprekend en we beschouwden ieder kind als een geschenk van God, maar na het sterven van Gert-Jan zijn mijn kinderen nóg veel kostbaarder en specialer voor mij geworden. Het overlijden van Gert-Jan was een diepe beproeving, maar het heeft ons als gezin, dichter bij God en elkaar gebracht en daar ben ik God dagelijks dankbaar voor!”
De vrouw op de foto is niet Ina.
Geschreven door
Rita Maris
