Jan Jense verloor zichzelf in de zorg voor zijn vrouw: ‘Ik raad niemand aan om vijftien jaar je tanden niet te poetsen'

“Op een nacht, nu zo’n twintig jaar geleden, ging het mis met mijn vrouw Tineke. Ze werd niet goed, belandde in het ziekenhuis en daar bleek ze problemen aan onder andere haar hart en haar nieren te hebben. Toen ze na een paar dagen weer terug naar huis mocht, heb ik thuis voor haar gezorgd. Vijf jaar lang, 24 uur per dag. Tot het echt niet meer ging. Ze wilde haar bed niet meer uit, niet meer gewassen worden. Ze moest naar een verzorgingshuis.

Ik hoorde: 'Denk aan Tineke, egoïst'

Het eerste jaar heb ik zo hard voor haar gelopen, dat ik twee kapotte achillespezen kreeg. Alles moest geregeld worden. Haar kamer inrichten, meubels regelen, goede zorg voor elkaar krijgen. Maar toen ze gesetteld was, stortte ik finaal in. Ik kwam op een avond bij haar vandaan, drijfnat, want het regende. Thuis in mijn flatje pakte ik een krukje, liep naar mijn balkon en wilde van de rand af stappen. Toen ik op het krukje stond, hoorde ik een stem: ‘Egoïst die je daar bent.’ Ik werd kwaad. Wie bemoeit zich met mij? Ik ben helemaal geen egoïst, Tineke wordt toch verzorgd! Ik stapte het krukje weer op. Maar ik hoorde opnieuw die stem: ‘Denk aan Tineke, egoïst.’ Toen drong tot me door wat er echt aan de hand was. Ik liep weg – en mijn vrouw zou niemand meer hebben.

Dat was God. Hij was er, ineens, en sindsdien ben ik Gods kind. En Tineke ook. Als we ergens iets gaan drinken, bidden we gewoon hardop. Ik vind Hem belangrijker dan wie dan ook. Laat iedereen maar raar kijken: wij kletsen met Hem.

• Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

  Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

Verslonzen

Maar Gods kind of niet, ik liet in de tien jaar daarna alles verslonzen. Mijn flat werd een rotzooi, ik zorgde niet goed voor mezelf. Er kwam hulp – ik ben ze diep dankbaar – maar dat hielp maar even. Want mijn leven bleef draaien om de zorg voor Tineke. Ik was de veerpont, en croste maar heen en weer tussen mijn flatje en het verzorgingshuis. Boodschapjes, naar Tineke, weer thuis slapen, en zo heen en weer. Ik heb tien jaar lang helemaal niets voor mezelf gedaan.

Tot november drie jaar geleden. Toen wist ik dat het niet meer ging. Ik zei tegen Tineke: ‘Ik ben pas weer met Kerst bij je, want ik moet mezelf aanpakken.’ Ik moest een dagritme vinden. Me bij het opstaan weer wassen, tandenpoetsen, mijn bed opmaken: zulke simpele dingen. Mijn huis opruimen – je wilt niet weten wat ik weggesmeten heb. En dat heb ik gedaan. Gewoon mezelf bij de kladden gepakt.

Ik zal eerlijk zijn: mijn huis is nog best een rommeltje, en ik raad niemand aan je vijftien jaar slecht te wassen of je tanden vrijwel niet te poetsen. Maar toch: het gaat goed met me! Ik mag dan 80 zijn, ik voel me sterker dan in lange tijd. Ik schilder weer, schrijf weer gedichten en heb een nieuwe vriendschap opgedaan die heel waardevol is.

Maar de grootste stap was om Tineke wat meer los te laten. Niet meer alles voor haar te regelen. Sinterklaas komt eraan in het verzorgingshuis. Daar deed ik vaak dingen voor, nu doet ze het zelf. Jongen, dat is zo mooi! We groeien uit elkaar, en dat is goud! Er is geen hond die dat begrijpt, maar het is wel zo.”