Marleen verloor zichzelf in een eetstoornis: ‘Ik zat in een kooi van zelfgestelde regels’

“Ik was een jaar of 8 toen ik besloot bepaalde dingen wel of niet te eten. Ik voelde me in die tijd veel te zwaar. Op foto’s zie je dat ik wat groter gebouwd was, maar overgewicht had ik zeker niet. Ik keek toen en in de jaren die volgden veel te streng naar mezelf: ik kon helemaal geen eetstoornis hebben, dacht ik later. Want daar was ik niet dun genoeg voor.

Een giftige stem in mijn hoofd vertelde me dat ik niet te veel ruimte in moest nemen

Achteraf kan ik zeggen dat het niet alleen met eten te maken had. Een giftige stem in mijn hoofd vertelde me dat ik niet te veel ruimte in moest nemen. Ik werd gepest op de basisschool en dat ging al gauw over gewicht. Ze noemden me dikzak, waardoor mijn zelfbeeld achteruitholde. Thuis durfde ik er niet echt over te praten. Mijn ouders waren ook bezig met het verwerken van gebeurtenissen uit hun eigen jeugd. Als kind koos ik ervoor niet te veel te praten over het gepest op school, want ik wilde mama niet nog verdrietiger maken.

Verdoofd

Maar goed, ik was nu eenmaal op deze wereld, dus om zo min mogelijk ruimte in te nemen, ging ik regels opstellen. Die regels gingen grotendeels over eten, maar ook over sporten. Ik ging genieten van vreemde dingen. Zo at ik soms de hele dag worteltjes, waardoor ik niet genoeg voedingsstoffen binnenkreeg. Ik werd licht in mijn hoofd, gevoelloos en minder scherp. Ik raakte verslaafd aan dat gevoel en probeerde me zo een beetje te verdoven.

• Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

  Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!

Toen ik jaren later voor het eerst zwanger werd, kon ik mijn eetstoornis even loslaten. Ik had een kindje in mijn buik en waardeerde mijn lichaam op een andere manier. Maar na de bevalling kwam mijn eetstoornis terug: ik gaf mijzelf een jaar om hetzelfde te wegen als voor de zwangerschap. Dat lukte door mijn drukke leven als moeder niet. Ik merkte dat ik het niet trok. Een eetstoornis is een fulltimebaan. Ik zat in een kooi van zelf gestelde regels.

Domme clown

Ik ging weer het ggz-circuit in en pas toen werd het voor het eerst gezegd: ‘Marleen, jij hebt een eetstoornis.’ Het was de eerste stap naar herstel. Ik kreeg oefeningen die me ontzettend hielpen. Ik moest een touwtje op de grond leggen in de vorm van mijn taille, geschat. Daarna moest ik mijn gewenste taille neerleggen. Wat bleek? Ik had een compleet verdraaid beeld van mijn lichaam. Ik was nog veel dunner dan het beeld dat ik graag wilde zijn. Toen dat tot me doordrong, moest ik lachen van bevrijding, maar ook huilen van wat mijn hoofd mij aandeed. Ik besefte dat die giftige stem gewoon een domme clown was. Stap voor stap leerde ik meer van mezelf te gaan houden en mijn ruimte in te nemen. Niet omdat het mocht van de zelf opgelegde regels, maar omdat ik er gewoon mag zijn, onvoorwaardelijk.”