Jan woont met zijn vrouw en vier kinderen in een klooster

“Bezoekers omschrijven dit als een heerlijke, rustige plek, maar als ik hier rondloop, zie ik vooral wat er nog moet gebeuren. Er is altijd werk te doen. M’n vrouw zegt daarom vaak: ‘Dit is de beste plek om nee te leren zeggen.’ Tegelijk weet ik dat we hier allemaal hetzelfde doel nastreven. De kern daarvan is: zorgen dat de getijdengebeden blijven doorgaan. De bierbrouwerij in die kapschuur daar verderop is hartstikke leuk, en onze camping ook, maar de inkomsten zijn ten diepste bedoeld zodat we in de kerk kunnen blijven bidden. 

Begin 2020 zijn we hier komen wonen. Waarom precies weet ik nog steeds niet. Het begon een jaar eerder bij mijn vrouw, zij kwam hier met een groep jongeren uit de kerk die een kloosterweekend cadeau hadden gekregen. Ze was heel enthousiast en wist: als je hier niet bent geweest, kun je thuis ook niet uitleggen hoe het was. Dus werd ik uitgenodigd haar op te halen. Ook ik was meteen verkocht. Liefde op het eerste gezicht? Zeker. Hoewel daadwerkelijk wónen in zo’n woongemeenschap vers twee was. Daar is het uiteindelijk na een informatieavond toch van gekomen. Op de terugweg naast elkaar in de auto zeiden we: ‘Dit is iets voor ons.’

Ik vind het fijn om meer tijd met mijn kinderen door te brengen

Onze kinderen genieten ook enorm, net als de vriendjes die ze meenemen, die vinden het hartstikke interessant. De eerste keer moet je kinderen leren dat ze in de gangen stil moeten zijn, maar buiten kunnen ze hun gang gaan. Sinds we hier wonen, zijn onze kinderen altijd stil zodra ze een kerk in lopen – heel grappig. Daarnaast zijn ze hier socialer geworden; de oudste twee werken in de koffieschenkerij, en ze maken met iedereen een praatje. 

Ik werk vier dagen als projectleider in de bouwinstallatietechniek en één dag per week hier, als beheerder. Die dag breng ik m’n kinderen naar school – dat heb ik nooit eerder gedaan – en ’s middags ben ik er ook voor ze. Het maakt m’n werkweek gevarieerder en geeft meer rust. En ik vind het fijn om meer tijd met mijn kinderen door te brengen. Zelf doe ik hier ook dingen die ik anders niet zou doen. Zoals een natuurretraite organiseren. Als gereformeerde jongen was ik nog nooit bij een retraite geweest, nu leid ik er zelf één. Ik hoef bijna niks te zeggen, de omgeving doet het meest. En God, natuurlijk.”

Beeld: Willem Jan de Bruin