‘Ze legde haar leven eigenlijk in mijn handen’

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Jeanine: “We zaten op dezelfde middelbare school, maar kennen elkaar voornamelijk omdat we naar dezelfde kerk gingen. Tijdens het tienerweekend werd er een grapje uitgehaald bij mij wat ik echt niet leuk vond. Wendy zag dat ik me dat enorm aantrok en dat het echt niet leuk was en bood haar oprechte excuses aan.”

Wendy: “Die grap was totaal niet verkeerd bedoeld, maar het kwam slecht uit de verf. Jeanine was toen echt verdrietig, dat vond ik toen zo vervelend en ik wilde het gelijk goed maken. Eigenlijk wist ik vanaf toen dat ik haar heel leuk vond. Ze was voor onze leeftijd zo zichzelf en ook al best serieus. Ik kon eigenlijk al aan haar zien dat zij heel trouw is."

Hoe heeft die vriendschap zich verder ontwikkeld?

Wendy: “De vriendschap was altijd al bijzonder. Mijn vader is heel plotseling overleden toen ik nog jong was en Jeanine was de enige die ik dat wilde vertellen. Hij overleed op een zaterdagavond en ik dacht gelijk: Ik moet het Jeanine vertellen, want straks hoort ze het pas morgenochtend in de kerk. Toen bleek al dat die vriendschap hechter was dan elke andere.”

Jullie zijn al zo lang vriendinnen: jullie hebben vast mooie anekdotes?

Jeanine: “Onze vriendschap heeft al zoveel hoogtepunten meegemaakt, het is moeilijk om te kiezen. We zijn bij elkaars doopdienst geweest en waren getuigen op elkaars bruiloften, maar we waren bijvoorbeeld ook bij de geboortes van elkaars kinderen. Wendy vond het spannend om te bevallen, dus hadden we afgesproken dat ik erbij zou zijn. Ze belde me ’s avonds laat midden in december, terwijl het spekglad was. Mijn vader heeft me glibberend naar het ziekenhuis gebracht, maar ik was erbij! Dat werkte zo goed tijdens die bevalling dat we bij de andere twee kinderen maar hetzelfde team hebben gehouden.”

Ze heeft al haar afspraken gelijk afgezegd en me uit het huis getrokken

Wendy: “We hebben ook samen hele grappige dingen meegemaakt. We hebben wel eens tijdens een weekendje Rotterdam een afstand binnen een kwartier moeten overbruggen terwijl je er normaal een half uur over zou doen. We zouden anders de laatste boot missen. We moesten zelfs opsplitsen en natuurlijk waren allebei de telefoons ook nog eens leeg. Toen we nog op het nippertje de boot haalden dachten we ook: ‘dit overkomt alleen ons’. Daarna nog een tijd uitpuffen en het uitgieren op de boot, het is een verhaal wat we altijd zullen blijven onthouden. Ook hebben we vroeger wel eens samen in een bed geslapen waar zo’n diepe kuil in zat dat we nu nog steeds grapjes maken over het bordje ‘hellinggevaar’ bij een bed waar we samen in liggen.”

Jullie vriendschap kent dus veel hoogtepunten, hebben jullie ook samen dieptepunten meegemaakt?

Jeanine: “Je hebt allebei wel eens een moment dat het niet helemaal lekker gaat, dan gaat er meer aandacht naar diegene. En we hebben zelfs wel eens wat momenten gehad met minder contact. Toch weten we gewoon dat het goed zit en dat we altijd trouw aan elkaar zullen zijn. We zijn er voor elkaar en kunnen alles bespreken. Onze vriendschap gaat in die tijden niet door een dip: alleen wij zelf. Die vriendschap wordt er alleen maar sterker van.”

Wendy: “Er is een periode geweest dat het met mij niet zo goed ging. Ik zat eigenlijk een beetje met mezelf in de knoop. Toen duwde ik iedereen van me weg. Ik wilde vooral met rust gelaten worden. Ik heb Jeanine toen ook echt teleurgesteld en haar afgewezen. Dat lag aan mij, maar ik kon even niet anders. Zij bleef zo trouw. Ze bleef elke keer bellen. Toen ik een keer opnam zei ze gelijk: ‘Wat is er nou en hoe kan ik je helpen?’ Ze heeft al haar afspraken gelijk afgezegd en heeft me het huis uitgetrokken om samen te wandelen. Dat had ik harder nodig dan ik dacht.

We hebben bij God aangevraagd of we een twee onder een kap kunnen reserveren in de hemel

Wat ik ook enorm moeilijk heb gevonden was de tijd dat Jeanine zwanger was en mijn nichtje tijdens de geboorte overleed. Je wil een zwangere vrouw niet vertellen over een baby die het niet gehaald heeft, maar ik worstelde daar erg mee. Ik besefte toen hoe hard ik haar nodig heb. Dat ik het niet met haar kon delen was echt een dieptepunt in mijn leven. Drie weken daarna kwam haar tweede kindje ter wereld. Ook die bevalling was heel spannend. Niet alles ging zoals het moest en er moest een belangrijke medische beslissing genomen worden. Toen zei Jeanine: ‘Laat Wendy maar beslissen.’ Daar stond ik zo versteld van. Ze legde haar leven eigenlijk in mijn handen. Na de geboorte heb ik letterlijk mijn wang tegen haar wang aangelegd. Ik wilde toen zo graag dicht bij haar zijn.”

Welke rol speelt God in jullie vriendschap?

Jeanine: “We hebben de keus gemaakt voor het geloof en we hebben elkaar daarin gesteund. We hebben bij God aangevraagd of we een twee onder een kap – met frambozenstruik omdat we daar allebei zo van houden – kunnen reserveren in de hemel. Dan kunnen we samen verder, na dit aards bestaan. We zien Gods hand zo terug in deze vriendschap. Dat gaat verder dan alleen maar op deze aarde, maar hoe we dat invullen is meer een grapje, hoor.”

Wendy: “Door samen je geloof te delen, kan je je voor de volle honderd procent laten zien. Het geeft een extra dimensie. We kunnen samen bidden, naar de kerk gaan, God aanbidden en het over alles hebben wat God op ons pad brengt. Dat maakt het zo mooi als je dezelfde basis hebt.”

Wat is volgens jullie het ingrediënt voor zo’n sterke band als jullie hebben opgebouwd?

Allebei direct: “Trouw.”

Wendy: “Er zijn veel momenten geweest dat onze band doorbroken had kunnen worden, maar we zijn altijd weer terug bij elkaar gekomen. Ik heb haar best vaak teleurgesteld, maar ze is me altijd trouw gebleven. Het voelt ook niet meer als een vriendschap, meer als een zielsverwantschap.”

Jeanine: “Niet alleen dat je er altijd voor elkaar bent, maar de ander ook echt ziet voor wie ze is. Niets anders verwachten en weten wat je aan elkaar hebt. Wendy is altijd oprecht, open en eerlijk tegen mij geweest. Dat maakt echt het verschil.”

Lees ook: Op je 'ouwe dag' samenwonen met je vriendinnen