'Je bent veilig, Arie'

Breed geïnteresseerd, altijd benieuwd hoe het in Hilversum ging en zoekend hoe we op een eigentijdse wijze het verhaal van Gods liefde konden vertellen. En altijd waren het warme gesprekken, van een leraar met z’n leerling. Een leraar die gunnend was, die zelf ook nog steeds wilde leren en vooral deelde van zijn leven met God. Of eigenlijk, Gods leven met hem. Want Arie leefde vanuit het geloof en wist ook dat hij God nodig had om hem vast te houden. Tijdens de vele keren dat hij in het ziekenhuis werd opgenomen of voor een spannende operatie. Dat gevoel werd sterker na het overlijden van zoon Peter. Die pijn en dat verdriet was voelbaar aanwezig in de ontmoetingen. En dan zong Arie, want daar hield hij enorm van. Door een psalm te citeren of door uit volle borst te zingen op de Nederland Zingt Dag. Hij schaamde zich niet voor zijn emoties en liet zien dat kwetsbaarheid in het geloof een kracht is.

Zijn vrouw Ees was zijn trouwe levensgezellin. Pittig en vol liefde zorgde zij voor Arie, wees hem zo nodig terecht en zorgde voor de juiste relativering. Daardoor bleef hij met beide benen op de grond staan. Dat bleef ze doen, zonder te beseffen dat door haar dementie de rollen omgedraaid waren.

Arie was een godsman zoals ik er maar weinig ken. Vol van zijn hemelse Vader, vragend en zoekend en uiteindelijk zich als kind van Hem geborgen wetend. Gewoon door te zingen.

Een boog in de wolken als teken van trouw
Staat boven mijn leven zegt Ik ben bij jou
In tijden van vreugde maar ook van verdriet
Ben ik bij U veilig U die mij ziet

Dank je wel. Je bent veilig, Arie.