'Jij op je telefoon en je laat je hond aan zijn lot over?'
17 maart 2022 · 10:15
Update: 15 november 2024 · 09:57
Als ik mensen interview voor de radioprogramma’s die we maken, ben ik erop voorbereid kritisch te zijn, door te vragen en onwaarheden te weerleggen. Ik prent mezelf dan soms bewust in dat ik geen vriendjes hoef te worden met de geïnterviewde.
Heel anders is dat in het dagelijks leven als ik niet ‘aan’ sta. Laatst liep ik in het bos, met niets of niemand in de buurt. Alleen de hond en ik. Een appje van een van de kinderen. Even kijken. Ik pak mijn telefoon en wandel rustig verder.
“Nou, lekker bezig jij,” hoor ik plotseling. “Jij op je telefoon en je laat je hond aan zijn lot over?” De boze voorbijgangster ratelt maar door: “Da’s niet goed hè, niet voor jou en niet voor je hond.”
Op zo’n moment wil ik eigenlijk zeggen: “Ach, dat kan, maar misschien is dat mijn eigen zaak?” Of: “Zo, heeft hier iemand vannacht slecht geslapen?” Maar in plaats daarvan stuntel ik iets over “mijn zoon appt” en zelfs “sorry”, en ik vrees zelfs dat ik nog iets als “zal het niet meer doen” heb uitgebracht…
Zodra ik ‘haar’ zie, pak ik mijn telefoon
De rest van het rondje hoop ik natuurlijk dat ik de vrouw weer tegenkom. Want nú sta ik wél ‘aan’. Ik zal haar eens even vertellen dat ik oud genoeg ben om zelf te bepalen wanneer en hoe ik mijn hond aandacht geef of wanneer ik een appje lees. Zo!
Het is natuurlijk allemaal de schuld van de opvoeding, hè. Want worden we niet als kind al geprogrammeerd om dingen vooral níét te zeggen? En ik doe hetzelfde gewoon weer. Als een van mijn kinderen “wanneer gaan ze weg?” zegt, als er bezoek is, sis ik hem of haar toe dat je dat natuurlijk niet vraagt. Mijn nicht Trijnie mocht vroeger als kind van mijn zus niet meer vragen om snoepjes aan een leverancier die wekelijks langskwam en haar altijd wat lekkers gaf. Maar zij was tenminste vindingrijk, want de eerstvolgende keer vroeg ze inderdaad niets, ze zei alleen: “Trijnie heeft de snoepjes op!” Waarop hij natuurlijk zei: “Oooh kind toch, nou, dan krijg jij van mij nieuwe snoepjes hoor…!”
Gesterkt door de creativiteit van een kind ga ik nu met de hond op pad. En zodra ik ‘haar’ zie, pak ik mijn telefoon. Kom maar op, ik sta aan!
Beeld: Wessel de Groot
Meest gelezen
- Ben Verboom in De Verandering: Van afwijzing naar aanvaarding
Ben Verboom in De Verandering
Ben Verboom in De Verandering: Van afwijzing naar aanvaarding
- Yvonne in De Verandering: 'Voor het eerst voelde ik me niet meer eenzaam'
De Verandering in het leven van Yvonne Kaspers
Yvonne in De Verandering: 'Voor het eerst voelde ik me niet meer eenzaam'
- Alba (49) kreeg de diagnose eierstokkanker: ‘Niets kon mij voorbereiden op de oerangst die ik voelde’
Persoonlijk verhaal
Alba (49) kreeg de diagnose eierstokkanker: ‘Niets kon mij voorbereiden op de oerangst die ik voelde’
Lees ook
- Het maakt bar weinig uit wat we hier van de oorlog in Gaza vinden
Column van Tijs van den Brink
Het maakt bar weinig uit wat we hier van de oorlog in Gaza vinden
- Angela Groothuizen: ‘Ik had moeite met Bijbelverhalen, maar niet met het gevoel dat geloven me gaf’
Wil je zien
Angela Groothuizen: ‘Ik had moeite met Bijbelverhalen, maar niet met het gevoel dat geloven me gaf’
- Als elke seconde telt: Geerten ruimt explosieven op
‘Ik kan het me niet permitteren grote fouten te maken’
Als elke seconde telt: Geerten ruimt explosieven op
Schrijf je hier in voor de Visie-nieuwsbrief
Als christelijke gids willen we je helpen om te leven met God. We brengen je persoonlijke verhalen, verdiepende thema’s, christelijk nieuws en mediatips. In onze wekelijkse nieuwsbrief willen we je inspireren om hoopvol te leven en te geloven.
Lees onze privacyverklaring.