Joke verloor haar moeder en beviel van een dochter binnen 24 uur

''Ik was zwanger zonder een papa erbij. Die zag het namelijk niet zitten en wilde me alleen helpen om abortus te laten plegen, wat ik weer niet zag zitten. Het was een moeilijke tijd, want ook mijn ouders adviseerden een abortus en in mijn kerkgemeenschap was de veroordeling groot. Gelukkig had ik drie vriendinnen die mij steunden.

De eerste twintig weken van mijn zwangerschap waren niet leuk, ik kon er niet van genieten en voelde me erg eenzaam. Gelukkig was mijn zevenjarige dochter dolblij met mijn zwangerschap, ze wilde zo graag een broertje of zusje. Uiteindelijk keken we samen uit naar de komst van deze baby.''

Ontsluiting

''Mijn oudste was tien dagen te vroeg geboren, dus toen het weer zover was, zat ik te wachten, maar er gebeurde niets. Ook niet toen ik veertig weken zwanger was. Uiteindelijk bleek bij de controle door de verloskundige dat ik een hele centimeter ontsluiting had. Ik belde mijn moeder ’s avonds met het nieuws en we bespraken dat het waarschijnlijk dat weekend zou gebeuren. Dan zou ze naar mij toe zou komen.''

Je moeder is dood

''Die nacht sliep ik goed, tot ik om acht uur ’s morgens gebeld werd…. Acht uur?! Welke gek belde mij? Ik herkende het nummer van mijn ex-man, bij wie onze dochter op dat moment was. Ik nam half slapend op en hij zei: ‘Je moeder is dood’. Ik was op slag wakker. Hij vertelde dat ze was aangereden toen ze onverwacht en zonder uit te kijken overstak. Mijn schoonzus had hem gebeld, want ze durfden mij niet te bellen uit angst voor de baby.''

''Mijn mem was op bezoek geweest bij een vriendin. Op de terugweg wilde ze nog even bij het ooievaarsnest kijken of er al ooievaars waren. Ze was zonder uit te kijken overgestoken en geschept door een niet al te hard rijdende auto, maar ze was op slag dood. Mijn vader werd wakker gebeld, zag de agenten voor de deur staan en wist meteen dat mijn mem dood was. Hij is nog met mijn broer naar het ziekenhuis geweest om haar te identificeren.''

Friesland

''Ik trok het niet om alleen naar Friesland te gaan, dus belde ik vriendinnen, die alles lieten vallen en meteen naar mij toekwamen. Ik belde ook mijn verloskundige, want kon ik nog naar Friesland toe? Zij gaf me groen licht, want ‘er zijn in Friesland ook verloskundigen en ziekenhuizen’.

Eenmaal in Friesland werd mijn mem rond half drie ’s middags thuisgebracht. Ze hadden haar haar flink uitgekamd en als een soort stralenkrans om haar hoofd gelegd. Terwijl mijn moeder haar haren een paar keer per jaar in de permanent zette en trots was op haar krullen… Daar verontschuldigde het uitvaartbedrijf zich voor, maar dat konden ze ook niet weten. Mijn schoonzus bood aan om haar haar alsnog in de krul te zetten en dat namen we dankbaar aan.

Intussen voelde ik me niet echt lekker meer en mijn vriendin zei dat ik met haar mee kon gaan terug naar huis of bij mijn familie kon blijven wachten tot een andere vriendin kwam, die die dag toevallig in Groningen zat. Ik besloot toen om met haar mee te gaan.''

Nooit geweten dat er hobbels in de snelweg zitten. Ik heb ze allemaal gevoeld

''Onderweg naar huis heb ik alle hobbels in de snelweg gevoeld, nooit geweten dat die erin zitten en dat het er zoveel zijn. Bij elke hobbel kreeg ik een wee. Mijn vriendin zei dat ze al gezien had dat mijn weeën waren begonnen. We bespraken ook dat we eventueel onderweg zouden stoppen, langs de kant van de weg en een ambulance zouden bellen, maar zover kwam het niet.

We waren om half zes bij mijn huis, zij moest meteen naar haar werk maar een  andere vriendin kwam al heel snel en ook de verloskundige kwam direct. Ik had inmiddels wel wat meer ontsluiting, maar nog niet heel veel. Toch gingen we naar het ziekenhuis omdat mijn eerste bevalling erg snel was gegaan.''

Dochter

''Om zeven uur was ik in het ziekenhuis en om vijf voor acht werd mijn dochter geboren. Het was bizar. Ik wist niet wat ik moest voelen en mijn dochter weerspiegelde dat. Ze lag heel stil en spierwit, waarop ze in een couveuse werd gelegd. Ik werd naar een zaal gebracht, maar ik had nog de tegenwoordigheid van geest om een privékamer te vragen. Gelukkige moeders met hun partners en andere familie, dat trok ik niet.

Vanuit mijn kamer in het ziekenhuis belde ik die avond mijn heit en de hele familie was in shock. Mijn zus nam de telefoon op en snapte het niet. ‘Je was hier vanmiddag nog met een dikke buik’. Mijn vader wist ook niet goed wat hij moest zeggen, buiten dat hij heel blij en heel verdrietig tegelijk was. Dat was ik zelf ook.

Die nacht heb ik niet geslapen. Mijn baby lag op de couveuseafdeling, ik ben naar haar toegegaan. Daar kwam een verpleegkundige bij mij staan en ik heb voor mijn gevoel uren tegen haar staan praten over mijn moeder, mijn baby en de hele situatie.''

We moesten mijn dochter ook het nieuws over mijn moeder vertellen

''De volgende ochtend deed ik een belrondje. Ik belde mijn voorganger, die helemaal perplex was. Ik belde kennissen uit de kerk, want ik wilde niet dat zij het tijdens de dienst pas zouden horen. Ik belde vriendinnen om te vragen of ze een nachtje bij mij wilden slapen, want die eerste week alleen zijn ’s nachts zag ik niet zitten. Die dag kwam ook mijn ex, samen met mijn dochter. We moesten mijn dochter ook het nieuws over mijn moeder vertellen, dat was afschuwelijk.''

Begrafenis

''Ondertussen werd de begrafenis van mijn moeder geregeld en die zou de woensdag daarop zijn. Die dag ging ik met een vriendin weer in de auto naar Friesland. Ik kwam vlak voor de dienst aan, dat was zo gepland, want ik trok het condoleren niet. Ook mijn oudste dochter was er, die had andere mensen bij zich om op haar te letten en er voor haar te zijn. Ook dat trok ik niet. Toen de dienst begon zei de voorganger: ‘Sietske (mijn moeder) is vrijdagavond overleden. Zaterdagavond is haar jongste kleindochter geboren.' Dat vond ik heel fijn. Mijn jongste dochter stond gelukkig ook op de rouwkaart.

‘Er is een dag’ zat voortdurend in mijn hoofd

Onderweg naar de begrafenis zat het Opwekkingsnummer ‘Er is een dag’ voortdurend in mijn hoofd. Steeds weer hoorde ik: ‘nooit meer tranen, nooit meer pijn’, een regel uit dat nummer. God droeg mij, ik voelde Hem heel dichtbij en ik wist me geborgen. Ik had Hem nodig en Hij was er. Ook snapte ik nu waarom ik zwanger was geworden. Dit kindje kwam om mij door de periode na het overlijden van mijn moeder heen te slepen. Daarom kwam ze elf dagen te laat.''

Lees ook: Het moederhart van God

Tekst: Joke Heikens
Beeld: Shutterstock